Есперанто/Gerda malaperis: відмінності між версіями
Вилучено вміст Додано вміст
Bunyk (обговорення | внесок) |
Bunyk (обговорення | внесок) |
||
Рядок 323:
http://www.esperanto.org/gerda/lec/
'''Gerda malaperis'''
== З неперекладеними словами: ==
=== ĈAPITRO 1 (UNU) ===
# {{eog|ĉapitro}} -
# {{eog|unu}} -
# {{eog|universitata}} -
# {{eog|en}} -
# {{eog|restoracio}} -
# {{eog|linda}} -
# {{eog|tom}} -
# {{eog|saluton}} -
# {{eog|diru}} -
# {{eog|tiu}} -
# {{eog|mi}} -
# {{eog|al}} -
# {{eog|kiu}} -
# {{eog|estas}} -
# {{eog|juna}} -
# {{eog|viro}} -
# {{eog|blonda}} -
# {{eog|alta}} -
# {{eog|angulo}} -
# {{eog|sidas}} -
# {{eog|la}} -
# {{eog|ho}} -
# {{eog|jes}} -
# {{eog|scias}} -
# {{eog|studento}} -
# {{eog|ne}} -
# {{eog|nova}} -
# {{eog|li}} -
# {{eog|verŝajne}} -
# {{eog|tute}} -
# {{eog|sola}} -
# {{eog|rigardu}} -
# {{eog|bela}} -
# {{eog|knabino}} -
# {{eog|iras}} -
# {{eog|eble}} -
# {{eog|vi}} -
# {{eog|sed}} -
# {{eog|nur}} -
# {{eog|tro}} -
# {{eog|kaj}} -
# {{eog|okazas}} -
# {{eog|multe}} -
# {{eog|kara}} -
# {{eog|kio}} -
# {{eog|laboras}} -
# {{eog|speciala}} -
# {{eog|nenio}} -
# {{eog|vera}} -
# {{eog|nun}} -
# {{eog|demando}} -
# {{eog|malmulte}} -
# {{eog|fakte}} -
# {{eog|vere}} -
# {{eog|nu}} -
# {{eog|venu}} -
# {{eog|fakto}} -
# {{eog|sincera}} -
# {{eog|kun}} -
# {{eog|granda}} -
# {{eog|jen}} -
# {{eog|plej}} -
# {{eog|spegulo}} -
# {{eog|tuta}} -
# {{eog|mondo}} -
# {{eog|virino}} -
# {{eog|knabo}} -
# {{eog|malserioza}} -
# {{eog|universitato}} -
(En universitata restoracio)
Tom: Saluton, Linda.
Linda: Saluton, Tom.
Tom: Diru al mi: kiu estas tiu?
Linda: Kiu?
Tom: Tiu alta, blonda, juna viro...
Linda: Kiu?
Tom: Tiu, kiu sidas en la angulo.
Linda: Ho, tiu!
Tom: Jes, tiu.
Linda: Mi ne scias. Mi ne scias, kiu li estas. Nova studento,
verŝajne.
Tom: Li estas tute sola.
Linda: Ne. Rigardu. Bela knabino iras al li.
Tom: Ne bela. Juna, eble, sed ne bela. Nur vi estas bela, Linda.
Linda: Tom, kara! Kio okazas al vi? Eble vi laboras tro multe, kaj...
Tom: Nenio speciala okazas al mi. Kaj mi ne laboras tro multe.
Fakte, mi laboras malmulte nun. La vera demando estas: kio okazas al
vi, Linda? Nur vi estas vere bela.
Linda: Nu, nu...
Tom: Estas fakto. Nur vi estas bela, Linda. Mi estas sincera. Venu
kun mi!
Linda: Sed...
Tom: Venu. Al la granda spegulo. Rigardu. Jen estas Linda, la plej
bela virino en la mondo, la plej bela virino en la tuta mondo.
Linda: Kaj jen estas Tom, la plej malserioza knabo en la tuta
universitato.
=== ĈAPITRO 2 (DU) ===
# {{eog|du}} -
# {{eog|pala}} -
# {{eog|strange}} -
# {{eog|tre}} -
# {{eog|ulo}} -
# {{eog|io}} -
# {{eog|stranga}} -
# {{eog|estu}} -
# {{eog|vin}} -
# {{eog|diskreta}} -
# {{eog|petas}} -
# {{eog|mistero}} -
# {{eog|diable}} -
# {{eog|lia}} -
# {{eog|diskrete}} -
# {{eog|agas}} -
# {{eog|volas}} -
# {{eog|se}} -
# {{eog|mano}} -
# {{eog|iomete}} -
# {{eog|rigardas}} -
# {{eog|ke}} -
# {{eog|nature}} -
# {{eog|turnu}} -
# {{eog|vidu}} -
# {{eog|--}} -
# {{eog|ŝi}} -
# {{eog|dum}} -
# {{eog|pravas}} -
# {{eog|iom}} -
# {{eog|post}} -
# {{eog|malrapide}} -
# {{eog|ŝia}} -
# {{eog|proksimiĝas}} -
# {{eog|taso}} -
# {{eog|vidas}} -
# {{eog|forta}} -
# {{eog|malproksima}} -
# {{eog|plu}} -
# {{eog|inter}} -
# {{eog|staras}} -
# {{eog|ili}} -
# {{eog|bone}} -
# {{eog|ej}} -
# {{eog|haltas}} -
# {{eog|pordo}} -
# {{eog|parolas}} -
# {{eog|montras}} -
# {{eog|direkto}} -
# {{eog|alia}} -
# {{eog|prave}} -
# {{eog|kvazaŭ}} -
# {{eog|revenas}} -
# {{eog|ĉu}} -
# {{eog|certe}} -
Linda: Tom!
Tom: Kio okazas al vi? Vi estas pala! Bela, sed pala.
Linda: Tom! Ne rigardu!
Tom: Kio okazas?
Linda: Strange! Okazas io stranga, io tre stranga. Tiu ulo, tiu nova
studento... Ne, Ne, mi petas vin, ne rigardu. Estu diskreta.
Tom: Diable! Diru al mi. Kio estas tiu mistero?
Linda: Lia mano agas strange. Rigardu, se vi volas, sed plej diskrete.
Turnu vin iomete, eble, sed tute nature. Li ne vidu, ke vi rigardas al
li.
Tom: Vi pravas. Io stranga okazas. Dum ŝi ne rigardas al li -- ŝi
nun rigardas al la granda spegulo -- lia mano iom post iom, tre tre
malrapide, proksimiĝas al ŝia taso...
Linda: Estas io en lia mano.
Tom: Mi ne vidas. Li estas tro malproksima. Diable! Tiu alta forta
knabo nun staras inter ili kaj mi. Mi ne plu vidas.
Linda: Sed mi vidas. Mi vidas bone. Mi vidas tre bone. Mi vidas tute
bone. Ej!
Tom: Kio okazas?
Linda: Ŝi rigardas al li nun, kaj lia mano haltas.
Tom: Kaj kio plu? Diru al mi!
Linda: Nun li parolas al ŝi. Li montras al la pordo.
Tom: Eble li volas, ke ŝi rigardu al alia direkto, ke ŝi ne plu
rigardu al li.
Linda: Prave, tute prave. Jen ŝi rigardas al la pordo. Li plu parolas
kaj parolas. Dum ŝi ne rigardas al lia direkto, lia mano plu
proksimiĝas al la taso. Ej!
Tom: Kio? Kio okazas?
Linda: Lia mano revenas, tute diskrete, kvazaŭ tute nature.
Tom: Ĉu estas io en lia mano?
Linda: Nenio plu. Sed tute certe nun estas io en ŝia taso.
=== ĈAPITRO 3 (TRI) ===
# {{eog|tri}} -
# {{eog|aspektas}} -
# {{eog|spionoj}} -
# {{eog|sidi}} -
# {{eog|povas}} -
# {{eog|bob}} -
# {{eog|kiel}} -
# {{eog|bonan}} -
# {{eog|tagon}} -
# {{eog|salutis}} -
# {{eog|pardonu}} -
# {{eog|tuj}} -
# {{eog|gravas}} -
# {{eog|ni}} -
# {{eog|pardonas}} -
# {{eog|tablo}} -
# {{eog|via}} -
# {{eog|sidu}} -
# {{eog|permesas}} -
# {{eog|ĉe}} -
# {{eog|kompreneble}} -
# {{eog|maldiskreta}} -
# {{eog|tamen}} -
# {{eog|pri}} -
# {{eog|esti}} -
# {{eog|amo}} -
# {{eog|preferas}} -
# {{eog|parolis}} -
# {{eog|diris}} -
# {{eog|tio}} -
# {{eog|simpla}} -
# {{eog|amdeklaro}} -
# {{eog|deklaro}} -
# {{eog|grava}} -
# {{eog|diri}} -
# {{eog|pli}} -
# {{eog|min}} -
# {{eog|proksimiĝis}} -
# {{eog|vidis}} -
# {{eog|rigardis}} -
# {{eog|komprenas}} -
# {{eog|vizaĝo}} -
# {{eog|mia}} -
# {{eog|ĝi}} -
# {{eog|mistera}} -
# {{eog|estis}} -
# {{eog|vizaĝoj}} -
# {{eog|viaj}} -
# {{eog|spionino}} -
# {{eog|de}} -
# {{eog|spiono}} -
# {{eog|misteraj}} -
# {{eog|aspektis}} -
# {{eog|mistere}} -
# {{eog|esprimo}} -
# {{eog|sur}} -
# {{eog|ankaŭ}} -
# {{eog|jam}} -
Bob: Diable! Kio okazas? Vi aspektas kiel spionoj. Ĉu mi povas sidi
kun vi?
Linda: Saluton, Bob.
Tom: Bonan tagon, Bob.
Bob: Bonan tagon, Linda. Bonan tagon, Tom. Pardonu, ke mi ne salutis
vin tuj.
Linda: Ne gravas. Nun vi salutis, kaj ni pardonas vin.
Bob: Ĉu vi permesas, ke mi sidu ĉe via tablo?
Linda: Kompreneble, vi sidu kun ni.
Bob: Mi tamen ne volas esti maldiskreta. Eble Tom parolas pri amo
kaj preferas esti sola kun vi.
Tom: Mi ne parolis pri amo.
Linda: Li nur diris, ke mi estas la plej bela virino en la tuta mondo.
Bob: Li pravas. Tio ne estas amdeklaro, tio estas simpla fakto.
Tom: Prave. Simpla fakto.
Bob: Nu, certe, Linda estas tre bela, sed ne tio gravas nun.
Linda: Ne gravas, ĉu? Ne gravas, ke mi estas bela, ĉu? Jen bela
deklaro!
Bob: Pardonu min. Mi volas diri, ke io estas pli grava.
Tom: Kio? Pri kio vi parolas? Kio estas pli grava?
Bob: Vi ne vidis min, dum mi proksimiĝis al vi, sed mi vin
rigardis.
Linda: Mi ne komprenas, pri kio vi parolas.
Bob: Mi parolas pri via vizaĝo.
Linda: Kio pri mia vizaĝo? Ĉu ĝi ne estas bela?
Bob: Ho jes, ĝi estas bela, ĝi estas la plej bela en la mondo.
Sed ĝi estis mistera!
Linda: Mistera? Ĉu mia vizaĝo estis mistera?
Bob: Jes. Via vizaĝo estis mistera. Fakte, viaj vizaĝoj estis
misteraj. Mistera vizaĝo de spionino ĉe mistera vizaĝo de spiono.
Vi aspektis strange. Vi aspektis mistere. Mi bone rigardis vin, dum mi
proksimiĝis al vi, kaj estis mistera esprimo sur via vizaĝo, Linda,
kaj ankaŭ sur via, Tom. Kiel mi jam diris, vi aspektis kiel spionoj.
=== ĈAPITRO 4 (KVAR) ===
# {{eog|kvar}} -
# {{eog|sincere}} -
# {{eog|gerda}} -
# {{eog|blondulo}} -
# {{eog|do}} -
# {{eog|ŝin}} -
# {{eog|nomo}} -
# {{eog|konas}} -
# {{eog|afero}} -
# {{eog|respondis}} -
# {{eog|junulo}} -
# {{eog|neniam}} -
# {{eog|lin}} -
# {{eog|antaŭe}} -
# {{eog|instrui}} -
# {{eog|por}} -
# {{eog|venis}} -
# {{eog|temas}} -
# {{eog|kriptaĵoscienco}} -
# {{eog|krip-ta-ĵo-sci-en-co}} -
# {{eog|oni}} -
# {{eog|diras}} -
# {{eog|kriptografio}} -
# {{eog|kompreni}} -
# {{eog|sekreta}} -
# {{eog|arto}} -
# {{eog|mesaĝo}} -
# {{eog|fako}} -
# {{eog|malnovaj}} -
# {{eog|sekretaj}} -
# {{eog|lingvoj}} -
# {{eog|lerni}} -
# {{eog|profesoro}} -
# {{eog|ideo}} -
# {{eog|ronga}} -
# {{eog|aspekto}} -
# {{eog|lingvistiko}} -
# {{eog|konsideras}} -
# {{eog|rilatas}} -
# {{eog|komuniki}} -
# {{eog|konsentas}} -
# {{eog|kiam}} -
# {{eog|deziris}} -
# {{eog|lingvistika}} -
# {{eog|kunlaboru}} -
# {{eog|bona}} -
# {{eog|kunlabori}} -
# {{eog|ebla}} -
# {{eog|malpli}} -
# {{eog|ekzistas}} -
# {{eog|amas}} -
Bob: Diru al mi sincere, pri kio vi parolis.
Tom: Ni parolis pri tiu ulo.
Bob: Kiu ulo?
Tom: Tiu viro ĉe la angulo. Tiu juna viro.
Bob: Pri kiu vi parolas? Ĉu pri tiu blondulo, kiu sidas kun Gerda?
Linda: Gerda! Vi do scias, ke ŝia nomo estas Gerda! Vi do konas ŝin!
Bob: Nu, mi ne vere konas ŝin. Mi scias, kiu ŝi estas. Tio estas
alia afero.
Linda: Kiu do ŝi estas?
Bob: Sed vi ne respondis al mi. Vi ne respondis al mia demando. Ĉu
vere pri tiu blonda junulo vi parolis?
Tom: Jes. Pri li.
Bob: Mi ne konas lin. Mi neniam vidis lin antaŭe.
Linda: Sed, diru al mi, kiu estas tiu Gerda?
Bob: Ŝi venis por instrui. Temas pri io mistera, fakte.
Kriptaĵoscienco.
Linda: Kio? Kiel vi diris? Krip-ta-ĵo-sci-en-co, ĉu? Kio estas tio?
Bob: Ĉu vere vi ne scias, kio estas kriptaĵoscienco? Oni diras
ankaŭ "kriptografio".
Linda: Ne. Mi ne scias. Mi tute ne scias. Ĉu vi scias, Tom?
Tom: Ĉu tio ne estas la arto kompreni, pri kio temas sekreta
mesaĝo?
Bob: Prave. Jen ŝia fako. Fakte, ŝia fako estas la malnovaj
sekretaj lingvoj.
Tom: Mi ne komprenas. Kiu, en universitato, volas lerni pri la
malnovaj sekretaj lingvoj?
Bob: Ankaŭ mi ne tute komprenas. Estis ideo de Ronga, la profesoro
pri lingvistiko. Li konsideras, ke sekretaj lingvoj estas aspekto de la
arto komuniki, kaj ke ili do rilatas al lingvistiko.
Linda: Eble jes. Eble li pravas. Kaj tamen tiu ideo estas iom stranga,
ĉu vi ne konsentas?
Bob: Jes. Ĝi aspektis strange ankaŭ al mi, kiam oni parolis pri
ĝi.
Linda: Eble Ronga, la lingvistika profesoro, nur deziris, ke bela
virino kunlaboru kun li. Ĉu ne estas bona ideo kunlabori kun bela
knabino, kiam tio estas ebla?
Tom: Mi jam diris al vi, ke ŝi ne estas bela. Nur vi estas bela.
Bob: Mi ne konsentas. Estas fakto, ke Linda estas tre bela, ke ŝi
estas la plej bela knabino en la mondo. Sed ankaŭ Gerda estas bela,
iom malpli bela, sed tamen bela; ĉu vi konsentas?
Tom: Tute ne. Por vi, eble. Sed por mi ne. Por mi, nur Linda
ekzistas kiel bela virino.
Bob: Ĉu vi volas diri, ke por vi Linda estas la sola bela virino en
la tuta mondo?
Tom: Jes, por mi, Linda estas la sola bela virino en la tuta mondo.
Bob: Diable! Vi verŝajne amas ŝin.
=== ĈAPITRO 5 (KVIN) ===
# {{eog|kvin}} -
# {{eog|spione}} -
# {{eog|okazis}} -
# {{eog|ankoraŭ}} -
# {{eog|tiun}} -
# {{eog|paron}} -
# {{eog|malgranda}} -
# {{eog|vidi}} -
# {{eog|eta}} -
# {{eog|afereto}} -
# {{eog|povis}} -
# {{eog|alproksimiĝis}} -
# {{eog|ekhaltis}} -
# {{eog|ekrigardis}} -
# {{eog|evidente}} -
# {{eog|ion}} -
# {{eog|tiam}} -
# {{eog|ŝian}} -
# {{eog|forturni}} -
# {{eog|montris}} -
# {{eog|atenton}} -
# {{eog|sukcesis}} -
# {{eog|plene}} -
# {{eog|super}} -
# {{eog|subite}} -
# {{eog|for}} -
# {{eog|sekundo}} -
# {{eog|malplena}} -
# {{eog|revenis}} -
# {{eog|plena}} -
# {{eog|substanco}} -
# {{eog|iu}} -
# {{eog|drogo}} -
# {{eog|simple}} -
# {{eog|scii}} -
# {{eog|peco}} -
# {{eog|sukero}} -
# {{eog|da}} -
# {{eog|estus}} -
# {{eog|kaŝe}} -
# {{eog|agus}} -
# {{eog|tiel}} -
# {{eog|tie}} -
# {{eog|peca}} -
# {{eog|pulvora}} -
# {{eog|cetere}} -
# {{eog|ĉi}} -
# {{eog|sukerujoj}} -
# {{eog|poŝo}} -
# {{eog|sukerpecon}} -
# {{eog|havis}} -
# {{eog|promenas}} -
# {{eog|ofte}} -
# {{eog|sukerpecoj}} -
# {{eog|absurda}} -
# {{eog|ekstaras}} -
# {{eog|ekiras}} -
# {{eog|ŝajnas}} -
# {{eog|imagis}} -
# {{eog|normala}} -
# {{eog|draman}} -
# {{eog|natura}} -
# {{eog|okazaĵo}} -
Bob: Nu, vi ankoraŭ ne diris al mi, kio okazis, dum vi spione
rigardis tiun paron.
Linda: Okazis io vere stranga.
Tom: Vere stranga, fakte. En la mano de tiu junulo estis io.
Bob: Kio?
Linda: Ni ne povis vidi. Io tre eta. Malgranda afero. Afereto.
Tom: Kaj dum ŝi ne rigardis, lia mano alproksimiĝis al ŝia taso.
Linda: Kaj kiam ŝi ekrigardis lin, lia mano ekhaltis.
Tom: Tiam li montris ion al ŝi. Evidente, li deziris forturni ŝian
atenton.
Linda: Kaj li sukcesis. Li plene sukcesis. Ŝi rigardis al la pordo.
Kaj dum ŝi rigardis for, lia mano subite estis super ŝia taso, dum
unu sekundo, ne pli, kaj tute nature revenis. Malplena.
Bob: Ĉu ĝi estis plena antaŭe?
Tom: Ne plena. Kompreneble, ĝi ne estis plena. Sed estis io en ĝi,
kaj post kiam ĝi estis dum sekundo super la taso de Gerda, estis plu
nenio en ĝi.
Linda: Certe estas iu mistera substanco.
Tom: Iu drogo.
Bob: Kiel vi povas scii, ke ne estis tute simple peco da sukero?
Linda: Li ne agus tiel kaŝe, se estus nur sukero.
Tom: Cetere, ĉi tie ne estas peca sukero. Estas nur pulvora sukero,
en sukerujoj.
Bob: Eble li havis sukerpecon en la poŝo kaj...
Tom: Ĉu vi ofte promenas kun sukerpecoj en via poŝo?
Bob: Vi pravas. Tiu ideo estas absurda. Tamen...
Linda: Rigardu! Jen ŝi ekstaras, kaj ekiras for.
Bob: Ŝi ŝajnas tute normala. Verŝajne vi imagis ion draman, dum
temas pri tute simpla, tute natura okazaĵo.
=== ĈAPITRO 6 (SES) ===
# {{eog|ses}} -
# {{eog|aŭdis}} -
# {{eog|falus}} -
# {{eog|strangan}} -
# {{eog|bruon}} -
# {{eog|koridoro}} -
# {{eog|saman}} -
# {{eog|tion}} -
# {{eog|penson}} -
# {{eog|pensis}} -
# {{eog|falas}} -
# {{eog|iru}} -
# {{eog|observu}} -
# {{eog|restu}} -
# {{eog|junulon}} -
# {{eog|metis}} -
# {{eog|drogon}} -
# {{eog|kafon}} -
# {{eog|timas}} -
# {{eog|ambaŭ}} -
# {{eog|foriras}} -
# {{eog|iri}} -
# {{eog|diskuti}} -
# {{eog|tempon}} -
# {{eog|devas}} -
# {{eog|havas}} -
# {{eog|perdu}} -
# {{eog|riskas}} -
# {{eog|trankvile}} -
# {{eog|nenion}} -
Tom: Ĉu vi aŭdis? Kio estis tio?
Bob: Jes, mi aŭdis. Mi aŭdis ion.
Linda: Ankaŭ mi aŭdis strangan bruon, kvazaŭ iu falus en la
koridoro.
Bob: Kvazaŭ _ŝi_ falus.
Tom: Mi havis la saman penson kiel vi. Ankaŭ mi pensis tion.
Ankaŭ mi pensis: jen Gerda falas en la koridoro.
Linda: Ĉu ni iru vidi?
Tom: Kompreneble. Ni iru tuj.
Bob: Mi iru kun Tom, sed vi restu ĉi tie, Linda. Observu tiun
junulon, kun kiu Gerda parolis, kaj kiu eble metis drogon en ŝian
kafon.
Linda: Ĉu vi ambaŭ foriras kaj mi restu tute sola? Mi iom timas.
Bob: Ni ne havas la tempon diskuti. Ni devas iri vidi tuj. Restu
trankvile ĉi tie. Vi nenion riskas. Venu, Tom, ni ne perdu tempon.
=== ĈAPITRO 7 (SEP) ===
# {{eog|sep}} -
# {{eog|alveni}} -
# {{eog|pravis}} -
# {{eog|apenaŭ}} -
# {{eog|nekonscia}} -
# {{eog|videble}} -
# {{eog|falis}} -
# {{eog|ĝis}} -
# {{eog|perdis}} -
# {{eog|konscion}} -
# {{eog|vivas}} -
# {{eog|timu}} -
# {{eog|batas}} -
# {{eog|malforte}} -
# {{eog|koro}} -
# {{eog|vivon}} -
# {{eog|faru}} -
# {{eog|kion}} -
# {{eog|opinias}} -
# {{eog|dormas}} -
# {{eog|aŭtoritatojn}} -
# {{eog|iros}} -
# {{eog|informi}} -
# {{eog|sendos}} -
# {{eog|voki}} -
# {{eog|doktoron}} -
# {{eog|kuraciston}} -
# {{eog|flegistinon}} -
# {{eog|almenaŭ}} -
# {{eog|decidos}} -
# {{eog|flegistino}} -
# {{eog|semajnon}} -
# {{eog|ilin}} -
# {{eog|komforte}} -
# {{eog|piedoj}} -
# {{eog|metu}} -
# {{eog|kuŝu}} -
# {{eog|altaj}} -
# {{eog|unue}} -
# {{eog|kapo}} -
# {{eog|ol}} -
# {{eog|komforta}} -
# {{eog|pozicio}} -
# {{eog|ĝusta}} -
# {{eog|instruis}} -
# {{eog|memoras}} -
(En la koridoro)
Tom: Jen ŝi estas. Ni pravis. Ŝi apenaŭ havis la tempon alveni
ĝis la angulo, jam ŝi falis. Videble, ŝi estas nekonscia. Ŝi perdis
la konscion kaj falis.
Bob: Ĉu ŝi ankoraŭ vivas?
Tom: Jes. Ne timu. Ŝi perdis la konscion, sed ŝi ne perdis la
vivon. La koro batas. Ĝi batas malforte, sed tamen batas. Ŝi do
vivas. Eble ŝi apenaŭ vivas, sed ŝi vivas.
Bob: Kion ni faru?
Tom: Kion vi opinias?
Bob: Ŝajnas, ke ŝi dormas.
Tom: Ni devas informi la aŭtoritatojn. Tuj. Mi iros. Ili eble
decidos voki doktoron, kuraciston, kaj almenaŭ tuj sendos flegistinon.
Certe estas flegistino en ĉi tiu universitato, ĉu ne?
Bob: Verŝajne, sed mi ne scias certe. Mi estas ĉi tie apenaŭ unu
semajnon.
Tom: Nu, mi tuj iros informi ilin. Restu ĉi tie kun ŝi. Sed ni
unue metu ŝin pli bone, ke ŝi kuŝu komforte, kun la piedoj pli altaj
ol la kapo.
Bob: Ĉu vere? Ĉu vere vi volas, ke ŝi kuŝu kun la piedoj pli
altaj ol la kapo? Tio ne estas komforta.
Tom: Tamen, kiam iu perdis la konscion, tio estas la ĝusta pozicio,
se mi bone memoras, kion oni instruis al mi.
=== ĈAPITRO 8 (OK) ===
# {{eog|ok}} -
# {{eog|memserva}} -
# {{eog|pensas}} -
# {{eog|pensoj}} -
# {{eog|ŝiaj}} -
# {{eog|iĝas}} -
# {{eog|maltrankvilaj}} -
# {{eog|viron}} -
# {{eog|observas}} -
# {{eog|junan}} -
# {{eog|maltrankviliĝas}} -
# {{eog|longe}} -
# {{eog|foriros}} -
# {{eog|ekstaros}} -
# {{eog|faros}} -
# {{eog|sekvu}} -
# {{eog|sekvos}} -
# {{eog|eksteren}} -
# {{eog|ekstere}} -
# {{eog|aŭ}} -
# {{eog|aŭto}} -
# {{eog|aŭte}} -
# {{eog|baldaŭ}} -
# {{eog|nokto}} -
# {{eog|venos}} -
# {{eog|vespero}} -
# {{eog|nokte}} -
# {{eog|noktiĝos}} -
# {{eog|eĉ}} -
# {{eog|restos}} -
# {{eog|tra}} -
# {{eog|eliros}} -
# {{eog|koridoron}} -
# {{eog|ĉambro}} -
# {{eog|eniros}} -
# {{eog|ĉambron}} -
# {{eog|kiun}} -
# {{eog|atendos}} -
# {{eog|neeble}} -
# {{eog|okazos}} -
# {{eog|urbon}} -
# {{eog|urbo}} -
# {{eog|piede}} -
# {{eog|vidos}} -
# {{eog|suspektos}} -
# {{eog|sin}} -
# {{eog|ektimos}} -
# {{eog|turnos}} -
# {{eog|sekvas}} -
# {{eog|maltrankviliĝos}} -
# {{eog|poste}} -
# {{eog|ĉiaokaze}} -
# {{eog|ruĝiĝos}} -
# {{eog|paliĝos}} -
# {{eog|buso}} -
# {{eog|per}} -
# {{eog|ĉar}} -
# {{eog|haltejo}} -
# {{eog|atendi}} -
# {{eog|devos}} -
# {{eog|kune}} -
# {{eog|sukcesas}} -
# {{eog|decidi}} -
# {{eog|rapide}} -
# {{eog|volus}} -
# {{eog|helpu}} -
# {{eog|sentas}} -
# {{eog|rapidiĝas}} -
# {{eog|fari}} -
# {{eog|antaŭ}} -
# {{eog|koridora}} -
# {{eog|retrankviliĝi}} -
# {{eog|eliras}} -
# {{eog|tien}} -
# {{eog|sama}} -
# {{eog|aŭtomate}} -
# {{eog|ekpaŝas}} -
# {{eog|decidis}} -
# {{eog|mem}} -
# {{eog|korpo}} -
# {{eog|kruroj}} -
# {{eog|destino}} -
En la universitata memserva restoracio, Linda sidas kaj pensas.
Ŝi pensas ne tre trankvile. Fakte, ŝiaj pensoj iĝas pli kaj pli
maltrankvilaj.
Ŝi observas la junan viron, kiu metis ion en la kafon de
Gerda.
Ŝi pli kaj pli maltrankviliĝas.
Tom kaj Bob estas for jam longe. Ili ne revenas. Ĉu do vere
okazis io al Gerda? Sed kio okazis? Ĉu io grava?
Linda observas la junulon kaj pensas:
"Kion mi faros, se li ekstaros kaj foriros?
"Ĉu mi sekvos lin? Ĉu mi sekvu lin?
"Kion mi faru, se li iros eksteren? Ĉu mi sekvu lin eksteren?
Ĉu mi sekvu lin ekstere? Mi ne scias, kion mi faru. Mi ne scias, kion
mi faros. Mi ne scias, ĉu mi sekvos lin aŭ ne.
"Kaj se li foriros en aŭto? Ĉu ankaŭ mi sekvu lin aŭte?
"Jam estas vespero. Baldaŭ venos nokto. Jes. Baldaŭ
noktiĝos. Ĉu mi sekvu lin nokte?
"Kaj eĉ se li ne iros eksteren de la universitato, eĉ se li
restos ĉi tie, ĉu mi sekvu lin?
"Se li eliros tra tiu ĉi pordo, li iros en la koridoron al iu
ĉambro. Ĉu mi sekvu lin en la koridoron? Ĉu mi sekvu lin en la
koridoro? Ĉu mi sekvu lin en la ĉambron, en kiun li eniros? Ne.
Neeble. Mi atendos en la koridoro. Sed se nenio okazos? Se li restos
longe plu en la ĉambro?
"Kaj se li eliros tra tiu pordo, li iros eksteren, verŝajne al
la urbo. Ĉu mi sekvu lin al la urbo? Ĉu mi sekvu lin en la urbon?
Ĉu mi sekvu lin en la urbo?
"Se li iros piede, eble li vidos min, verŝajne li vidos min.
Li suspektos, ke mi lin sekvas. Li turnos sin al mi. Mi ektimos. Mi
paliĝos kaj tuj poste ruĝiĝos. Ĉiaokaze, mi maltrankviliĝos. Jam
nun mi maltrankviliĝas.
"Se li iros per buso, li eĉ pli certe vidos, ke mi sekvas lin,
ĉar ni devos kune atendi ĉe la haltejo."
Linda ne sukcesas decidi, kion ŝi faru.
Ŝi timas. Ŝia koro batas rapide. Ŝi volus, ke Tom kaj Bob
estu kun ŝi, ke ili helpu ŝin, ke ili helpu ŝin decidi. Ŝi estas
tute sola. Ŝi sentas, ke ŝia koro rapidiĝas, sed ŝi ne scias, kion
fari.
Kaj jen, antaŭ ol ŝi povis decidi, antaŭ ol ŝi sukcesis
retrankviliĝi, jen la juna viro ekstaras. Li rigardas al la koridora
pordo. Ĉu tien li iros? Li rigardas al la pordo, tra kiu oni eliras al
la urbo. Ĉu tien? Jes, tien li iras.
Kaj Linda aŭtomate ekstaras kaj ekpaŝas al la sama pordo. Ne
ŝi decidis. Ŝajnas, ke ŝia korpo decidis mem. Ŝajnas, ke ŝiaj
kruroj agas mem. Nu, ĉiaokaze, jen Linda sekvas lin. Al kiu mistera
destino?
=== ĈAPITRO 9 (NAŬ) ===
# {{eog|naŭ}} -
# {{eog|meze}} -
# {{eog|kuŝas}} -
# {{eog|urĝas}} -
# {{eog|grasa}} -
# {{eog|dika}} -
# {{eog|okuloj}} -
# {{eog|haroj}} -
# {{eog|ronda}} -
# {{eog|ruĝaj}} -
# {{eog|bluaj}} -
# {{eog|minutojn}} -
# {{eog|kelkajn}} -
# {{eog|provas}} -
# {{eog|ekzisti}} -
# {{eog|vorto}} -
# {{eog|urĝa}} -
# {{eog|vortaro}} -
# {{eog|kredi}} -
# {{eog|kial}} -
# {{eog|kuŝus}} -
# {{eog|demandas}} -
# {{eog|urĝe}} -
# {{eog|trovis}} -
# {{eog|malsana}} -
# {{eog|svenis}} -
# {{eog|okupiĝi}} -
# {{eog|malsanaj}} -
# {{eog|homoj}} -
# {{eog|fakulo}} -
# {{eog|svenas}} -
# {{eog|kie}} -
# {{eog|novulo}} -
# {{eog|tradiciojn}} -
# {{eog|klasĉambroj}} -
# {{eog|dorm-ĉambroj}} -
# {{eog|povus}} -
# {{eog|banĉambroj}} -
# {{eog|sveni}} -
# {{eog|sveno}} -
# {{eog|oficejo}} -
# {{eog|administra}} -
# {{eog|niaepoke}} -
# {{eog|faras}} -
# {{eog|generacio}} -
# {{eog|ajn}} -
# {{eog|epoko}} -
# {{eog|kompatinda}} -
# {{eog|dume}} -
# {{eog|paroladas}} -
# {{eog|neniu}} -
# {{eog|zorgas}} -
# {{eog|zorgojn}} -
# {{eog|maltrankviliĝu}} -
# {{eog|havu}} -
# {{eog|prizorgos}} -
# {{eog|rapidos}} -
# {{eog|sian}} -
# {{eog|lasis}} -
# {{eog|amikon}} -
# {{eog|rapidas}} -
# {{eog|loko}} -
# {{eog|senkonscia}} -
# {{eog|amiko}} -
# {{eog|falsidas}} -
# {{eog|muro}} -
# {{eog|lian}} -
# {{eog|tuŝas}} -
# {{eog|kapon}} -
# {{eog|batis}} -
# {{eog|batita}} -
# {{eog|respondu}} -
# {{eog|aŭdas}} -
# {{eog|maltrankvila}} -
# {{eog|respondas}} -
"Ŝi kuŝas meze de la koridoro! Venu, venu tuj. Certe la afero
urĝas," diras Tom.
Li rigardas la flegistinon: ŝi estas dika, grasa virino kun
bluaj okuloj, ruĝaj haroj, kaj tre ronda vizaĝo. Jam kelkajn minutojn
li provas diri, kio okazis, sed ŝajnas, ke tiu flegistino ne rapide
komprenas. La vorto "urĝa" ŝajnas ne ekzisti en ŝia vortaro.
"Kuŝas, ĉu? Meze de la koridoro, ĉu vere?" ŝi diras.
Videble, la flegistino apenaŭ povas kredi.
"Kial, diable, ŝi kuŝus meze de la koridoro?" ŝi demandas.
"Mi petas, venu urĝe. Mi ne scias, kial ŝi kuŝas tie. Mi nur
diras, kion mi vidis. Ni trovis ŝin tie. Eble ŝi estis malsana. Mi
ne scias. Ŝi svenis, ŝi perdis la konscion. Nun certe oni devas urĝe
okupiĝi pri ŝi."
"Stranga afero!"
"Nu, mi ne estas fakulo. Vi jes. Okupiĝi pri malsanaj homoj
estas via fako, ĉu ne? Venu tuj. Urĝas!"
"Nu, nu, nu, nu. Kial, diable, ŝi svenis en la koridoro?
Stranga ideo! Oni neniam svenas tie."
"Ĉu vere? Kie do oni svenas en ĉi tiu universitato? Pardonu
min, sed mi ne konas la tradiciojn. Mi estas novulo. Apenaŭ unu
semajnon mi estas ĉi tie."
"Juna viro, en ĉi tiu universitato, oni svenas en la
klasĉambroj, oni svenas en la restoracio, oni svenas en la
dorm-ĉambroj, oni svenas en la banĉambroj, eble eĉ oni povus sveni
en iu administra oficejo. Sed pri sveno koridora mi neniam aŭdis.
Stranga epoko! Stranga generacio! Oni faras ion ajn niaepoke."
"Vi parolas, parolas, paroladas, kaj dume tiu kompatinda
knabino kuŝas en koridoro, kaj neniu zorgas pri ŝi!"
"Nu, nu, ne maltrankviliĝu, juna viro, ne havu zorgojn. Ni tuj
rapidos tien, kaj mi tuj prizorgos ŝin."
Kaj ili kune rapidas al la loko, kie Tom lasis sian amikon kun
Gerda.
Sed jen subite Tom haltas.
"Kio okazas? Kial vi ekhaltis?" demandas la flegistino.
"Ŝi estis ĉi tie, kaj ne plu estas, sed..."
"Sed estas iu alia, kaj _li_ estas senkonscia, ŝajnas al mi.
Ĉu vi konas lin?"
"Jes, estas mia amiko Bob. Kio okazis al li?"
La flegistino iras al Bob, kiu falsidas ĉe la koridora muro.
Ŝi tuŝas lian kapon.
"Batita! Oni batis la kapon al li!"
"Diable! Bob, Bob! Respondu! Ĉu vi aŭdas min? Diru ion, mi
petas! Kio okazis?
Sed Bob ne respondas, kaj Tom iĝas pli kaj pli maltrankvila.
=== ĈAPITRO 10 (DEK) ===
# {{eog|dek}} -
# {{eog|fidi}} -
# {{eog|ema}} -
# {{eog|ekde}} -
# {{eog|aventuron}} -
# {{eog|unua}} -
# {{eog|emas}} -
# {{eog|restas}} -
# {{eog|ĝin}} -
# {{eog|aventurema}} -
# {{eog|agema}} -
# {{eog|kredinda}} -
# {{eog|parolema}} -
# {{eog|fidinda}} -
# {{eog|paroli}} -
# {{eog|ŝatas}} -
# {{eog|ŝategas}} -
# {{eog|ege}} -
# {{eog|vivis}} -
# {{eog|urbego}} -
# {{eog|amikiĝis}} -
# {{eog|antaŭlonge}} -
# {{eog|iradis}} -
# {{eog|tiutempe}} -
# {{eog|lernejo}} -
# {{eog|dumtempe}} -
# {{eog|devis}} -
# {{eog|reciproke}} -
# {{eog|malsama}} -
# {{eog|alian}} -
# {{eog|retrovis}} -
# {{eog|kelkaj}} -
# {{eog|tagoj}} -
# {{eog|destinon}} -
# {{eog|dankis}} -
# {{eog|treege}} -
# {{eog|tiean}} -
# {{eog|bonegan}} -
# {{eog|laboremaj}} -
# {{eog|knaboj}} -
# {{eog|ŝato}} -
# {{eog|agemaj}} -
# {{eog|studentinoj}} -
# {{eog|timemaj}} -
# {{eog|timema}} -
# {{eog|junulino}} -
# {{eog|timinda}} -
# {{eog|sen-tim-ulino}} -
# {{eog|ino}} -
# {{eog|timi}} -
# {{eog|malŝatas}} -
# {{eog|preferus}} -
# {{eog|silenteman}} -
# {{eog|nefidinda}} -
# {{eog|zorgeme}} -
# {{eog|sinjorinon}} -
# {{eog|grav-aspektan}} -
# {{eog|atentema}} -
# {{eog|trovas}} -
# {{eog|liaj}} -
# {{eog|demandoj}} -
# {{eog|verdire}} -
# {{eog|fuŝi}} -
# {{eog|laboron}} -
# {{eog|fuŝe}} -
# {{eog|fuŝemaj}} -
# {{eog|el}} -
# {{eog|mispaŝis}} -
# {{eog|turnis}} -
# {{eog|troviĝis}} -
# {{eog|turni}} -
# {{eog|mispensas}} -
# {{eog|zorgi}} -
# {{eog|belega}} -
# {{eog|amegas}} -
# {{eog|troviĝas}} -
# {{eog|danĝero}} -
# {{eog|danĝeraj}} -
# {{eog|travivebla}} -
# {{eog|facila}} -
# {{eog|vivo}} -
# {{eog|malŝatinda}} -
Fakte, Tom ne estas ema fidi la flegistinon. Kial? Ĉu vi
scias, kara amiko, vi kiu sekvas ĉi tiun aventuron ekde la unua vorto?
Ĉu vi scias, kial Tom ne emas fidi la flegistinon?
Ne. Certe vi ne scias. Ankaŭ mi ne scias. Sed fakto restas
fakto, eĉ se ni ne komprenas ĝin. Kaj la fakto estas, ke Tom ne emas
ŝin kredi.
Tom estas agema knabo, eĉ iom aventurema, kaj eble tiu tro
parolema flegistino ne ŝajnas al li kredinda. Eble li opinias, ke tiu
flegistino tro emas paroli, kaj do ne estas fidinda. Aŭ ĉu temas pri
io alia?
Tom ege ŝatas sian amikon Bob. Li ŝategas lin. Li lin amas,
fakte. Bob kaj li amikiĝis antaŭlonge en la urbego, kie ili vivis
tiutempe -- ili dumtempe eĉ iradis al la sama lernejo -- sed poste Tom
devis iri al malsama urbo, kaj ili ne plu vidis sin reciproke. Kiam,
antaŭ kelkaj tagoj, ili retrovis unu la alian en la sama universitato,
ambaŭ ege dankis la destinon.
Ili treege ŝatas la tiean bonegan vivon. Ili ŝategas ĝin.
Ambaŭ estas agemaj, laboremaj knaboj, kun speciala ŝato al la iom
timemaj studentinoj. Eble ĉar timema junulino estas malpli timinda ol
ino neniam ema timi, ol sen-tim-ulino. Ĉu vi komprenas?
Sed nun Tom malŝatas la aventuron. Li sin demandas, kial li
sentas tiun flegistinon nefidinda. Li preferus silenteman,
grav-aspektan sinjorinon. Tiu ĉi ne aspektas tre zorgeme, kaj li ne
trovas ŝin atentema pri liaj demandoj. Verdire, li opinias ŝin ema
fuŝi sian laboron. Li timas, ke ŝi ofte agas fuŝe. Fuŝemaj homoj
ekzistas en la mondo. Kial tiu tro parolema flegistino ne estus unu el
ili? Ĉu li mispaŝis, kiam li turnis sin al ŝi? Sed al kiu alia li
povus sin turni? Ŝi estis la sola flegistino, kiu troviĝis en la
universitato. Aŭ ĉu li mispensas?
Kaj nun li sentas sin ema zorgi pri Linda. Ĉu tiu belega
knabino ne troviĝas en danĝero? Li amas ŝin, li eĉ amegas ŝin, pli
kaj pli, kaj la ideo, ke danĝeraj homoj povus fari ion al ŝi, apenaŭ
estas travivebla. La vivo ne estas facila, kaj ŝajnas nun, ke la tuta
afero iĝas pli kaj pli malŝatinda.
=== ĈAPITRO 11 (DEK UNU) ===
# {{eog|blondan}} -
# {{eog|ekhavis}} -
# {{eog|aliris}} -
# {{eog|ideon}} -
# {{eog|sia}} -
# {{eog|alparolis}} -
# {{eog|bonvolus}} -
# {{eog|sinjoro}} -
# {{eog|helpi}} -
# {{eog|kontenta}} -
# {{eog|ŝajne}} -
# {{eog|senvorta}} -
# {{eog|minuto}} -
# {{eog|longa}} -
# {{eog|fine}} -
# {{eog|demandis}} -
# {{eog|aldonis}} -
# {{eog|bonvolu}} -
# {{eog|nee}} -
# {{eog|tempo}} -
# {{eog|pardoni}} -
# {{eog|mankas}} -
# {{eog|veturi}} -
# {{eog|paneas}} -
# {{eog|ĝuste}} -
# {{eog|fuŝita}} -
# {{eog|irigi}} -
# {{eog|rebonigi}} -
# {{eog|sukcesus}} -
# {{eog|aferon}} -
# {{eog|bonvolo}} -
# {{eog|mekaniko}} -
# {{eog|miras}} -
# {{eog|ĉiam}} -
# {{eog|funkcias}} -
# {{eog|mirigas}} -
# {{eog|motoron}} -
# {{eog|veturiloj}} -
# {{eog|entute}} -
# {{eog|objektoj}} -
# {{eog|senorda}} -
# {{eog|igas}} -
# {{eog|aŭton}} -
# {{eog|aranĝo}} -
# {{eog|tia}} -
# {{eog|pecoj}} -
# {{eog|veturilon}} -
# {{eog|miskomprenis}} -
# {{eog|mian}} -
# {{eog|ripari}} -
# {{eog|akcepti}} -
# {{eog|jena}} -
# {{eog|sekvi}} -
# {{eog|danĝere}} -
# {{eog|veturos}} -
# {{eog|veturu}} -
# {{eog|petos}} -
# {{eog|banalajn}} -
# {{eog|veturado}} -
# {{eog|igos}} -
# {{eog|scios}} -
# {{eog|paroligos}} -
# {{eog|demandojn}} -
# {{eog|konsentite}} -
# {{eog|malfermas}} -
# {{eog|pordon}} -
# {{eog|afabla}} -
# {{eog|helpas}} -
# {{eog|dankon}} -
# {{eog|dankas}} -
# {{eog|ekirigas}} -
# {{eog|dankinde}} -
# {{eog|seke}} -
# {{eog|venigi}} -
# {{eog|ripariston}} -
# {{eog|aŭtojn}} -
# {{eog|mekanikiston}} -
# {{eog|oportune}} -
# {{eog|silentas}} -
# {{eog|facile}} -
# {{eog|zorge}} -
# {{eog|igi}} -
# {{eog|enmiksi}} -
# {{eog|demandante}} -
# {{eog|saĝe}} -
# {{eog|forte}} -
# {{eog|deziras}} -
# {{eog|samtempe}} -
# {{eog|paroligi}} -
# {{eog|malkontentigi}} -
# {{eog|manieron}} -
# {{eog|kontentigan}} -
# {{eog|agi}} -
# {{eog|trovi}} -
# {{eog|ĝenas}} -
# {{eog|silentema}} -
# {{eog|bonkore}} -
# {{eog|ĝeni}} -
# {{eog|dankemon}} -
# {{eog|grandegan}} -
# {{eog|veturigas}} -
# {{eog|pripensema}} -
# {{eog|ripetas}} -
Linda ekhavis ideon. Ŝi aliris la junan blondan viron, dum li
proksimiĝis al sia aŭto, kaj alparolis lin:
"Sinjoro, ĉu vi bonvolus helpi al mi?"
Li turnis sin al ŝi kun vizaĝo ŝajne ne tre kontenta, kaj
ŝin rigardis dum longa senvorta minuto.
"Kiel mi povus vin helpi?" li fine demandis, kaj li tuj
aldonis: "Bonvolu pardoni min, se mi respondas nee, sed al mi tempo
vere mankas. Mi devas urĝe veturi al la urbo."
"Ĝuste tiel vi povas min helpi. Mia aŭto paneas. Io estas
fuŝita en ĝi. Mi ne sukcesas ĝin irigi..."
"Pardonu min, sed mi ne sukcesus rebonigi la aferon, eĉ kun
plej granda bonvolo. Pri mekaniko mi scias nenion. Mi ĉiam miras vidi,
ke veturiloj entute funkcias. Kiam mi vidas motoron, ĉiam mirigas min,
ke tia ŝajne senorda aranĝo de pecoj kaj objektoj igas aŭton iri.
Mi..."
"Mi ne petas vin ripari mian veturilon, vi min miskomprenis.
Mi demandas nur, ĉu vi bonvolus akcepti min en via aŭto ĝis la
urbo."
La ideo de Linda estis jena: sekvi lin estus danĝere, sed se
li veturos aŭte, mi petos lin akcepti, ke mi veturu kun li, kaj dum la
veturado mi igos lin paroli. Mi diskrete faros ŝajne banalajn
demandojn, kaj paroligos lin. Tiel mi scios kiel eble plej multe pri
li.
"Nu, bone," li fine konsentas. "Konsentite, venu." Kaj li
malfermas la pordon de la aŭto por ŝi.
"Dankon, vi vere estas tre afabla. Tio ege helpas min. Mi plej
sincere dankas."
"Ne dankinde," li respondas, iom seke. Kaj li ekirigas la
motoron.
"Mi ne ŝatas la ideon, ke mi devos venigi ripariston,
mekanikiston," ŝi diras. "Mi tute ne ŝatas aŭtojn, fakte. Mi havas
veturilon, ĉar estas tre oportune, sed mi ne ŝatas aŭtojn."
La alta junulo nur silentas.
"Ne estas facile igi lin diri ion," pensas Linda, iom zorge,
sin demandante, ĉu estis saĝe enmiksi sin en tiun aventuron. Ŝi
forte deziras lin paroligi, sed samtempe timas malkontentigi lin.
Neniam estas facile trovi plene kontentigan manieron agi.
"Ĉu ĝenas vin, se mi parolas?" ŝi demandas, "vi eble estas
silentema."
"Mi havas zorgojn," li respondas.
"Mi ne volas ĝeni vin. Estas jam tiel bonkore, ke vi min
veturigas. Mi vere sentas grandegan dankemon al vi."
"Ne dankinde," li ripetas, kaj silentas plu, pripensema.
=== ĈAPITRO 12 (DEK DU) ===
# {{eog|okulojn}} -
# {{eog|refermas}} -
# {{eog|duone}} -
# {{eog|malfermetas}} -
# {{eog|finfine}} -
# {{eog|denove}} -
# {{eog|larĝe}} -
# {{eog|ĝemas}} -
# {{eog|donu}} -
# {{eog|trinki}} -
# {{eog|glason}} -
# {{eog|brando}} -
# {{eog|brandon}} -
# {{eog|marta}} -
# {{eog|fraŭlino}} -
# {{eog|ĝeme}} -
# {{eog|doloras}} -
# {{eog|doni}} -
# {{eog|alporti}} -
# {{eog|bonvolas}} -
# {{eog|hezitas}} -
# {{eog|kapjesas}} -
# {{eog|policon}} -
# {{eog|ricevis}} -
# {{eog|voku}} -
# {{eog|ja}} -
# {{eog|fortan}} -
# {{eog|laŭ}} -
# {{eog|sufiĉe}} -
# {{eog|iĝu}} -
# {{eog|baton}} -
# {{eog|venigu}} -
# {{eog|opinio}} -
# {{eog|pravigas}} -
# {{eog|akvon}} -
# {{eog|soifas}} -
# {{eog|plezure}} -
# {{eog|trinkos}} -
# {{eog|respondi}} -
# {{eog|akvo}} -
# {{eog|grandan}} -
# {{eog|trinku}} -
# {{eog|alportos}} -
# {{eog|soifa}} -
# {{eog|kiom}} -
# {{eog|imagi}} -
# {{eog|aĉeti}} -
# {{eog|ricevi}} -
# {{eog|stariĝi}} -
# {{eog|helpo}} -
# {{eog|stariĝante}} -
# {{eog|kvankam}} -
# {{eog|dolore}} -
# {{eog|tiom}} -
# {{eog|donos}} -
# {{eog|eksidu}} -
# {{eog|seĝon}} -
# {{eog|sidiĝas}} -
# {{eog|ricevas}} -
# {{eog|plezuro}} -
# {{eog|grandega}} -
# {{eog|klarigos}} -
# {{eog|scivolaj}} -
# {{eog|manon}} -
# {{eog|pripensas}} -
# {{eog|metas}} -
# {{eog|trinkas}} -
# {{eog|dolora}} -
# {{eog|survizaĝe}} -
# {{eog|apud}} -
# {{eog|klarigi}} -
# {{eog|klara}} -
# {{eog|ĉio}} -
# {{eog|neniun}} -
# {{eog|mortis}} -
# {{eog|eksplodis}} -
Bob duone malfermas la okulojn, ilin refermas, ilin malfermetas
denove, ilin refermas, ĝemas, kaj finfine malfermas ilin tute larĝe.
"Donu al mi ion por trinki," li diras.
"Trinki? Kion vi deziras trinki?" demandas Tom.
"Ion ajn. Brandon. Donu al mi glason da brando."
"Kiel vi sentas vin?" diras fraŭlino Marta, la flegistino.
"La kapo doloras," Bob respondas ĝeme. "Mi petas vin, bonvolu
doni al mi ion por trinki."
"Ĉu vi bonvolas iri," Tom petas la flegistinon, "kaj alporti
al li glason da brando?"
La flegistino iom hezitas, sed fine kapjesas.
"Ĉu mi ankaŭ voku la policon?" ŝi diras. "Li ja ricevis
baton, baton sufiĉe fortan, por ke li iĝu senkonscia. Laŭ mia
opinio, tio pravigas, ke oni venigu la policon. Ĉu vi ne konsentas?"
"Ankaŭ akvon," diras Bob, antaŭ ol Tom trovas la tempon
respondi al Marta. "Mi tre soifas. Mi trinkos brandon plezure, sed unue
mi trinku akvon. Bonvolu alporti al mi tre grandan glason da akvo kaj
iom grandan glason da brando."
"Jes. Estus saĝe voki la policon," Tom respondas al la
flegistino.
"Se vi ne alportos al mi ion por trinki, mi iros mem," diras
Bob. "Mi tre soifas. Vi ne povas imagi, kiom soifa mi min sentas. Mi
tuj iros trinki akvon. Kaj poste mi iros aĉeti brandon. Ĉu oni povas
ricevi brandon en la memserva restoracio?"
"Ne, tute ne," Marta respondas, "sed mi havas brandon en mia
ĉambro. Mi alportos ĝin al vi. Aŭ venu mem, se vi povas. Ĉu vi
povas stariĝi?"
"Mi povas," diras Bob, tre malrapide stariĝante kun la helpo
de Tom kaj de la flegistino, "kvankam dolore."
Ili iras al ŝia ĉambro.
"Trinku tiom da akvo, kiom vi deziras, " ŝi diras. "Kaj poste
mi donos brandon al vi. Eksidu sur tiun seĝon, ĝi estas tre komforta,
vi vidos."
Bob sidiĝas sur la seĝon, iom ĝemas, kaj ricevas grandan
glason da akvo kun videble grandega plezuro. "Doloras al mi la kapo,"
li diras.
"Diru," petas Tom, "kio okazis. Ĉu finfine vi klarigos al ni?
Ni estas ege scivolaj."
Bob pripensas iomete, trinkas iom da akvo, metas la manon al la
kapo kun dolora esprimo survizaĝe, kaj fine respondas:
"Mi ne povus klarigi. Nenio estas klara. Mi estis tie apud
Gerda. Mi aŭdis nenion, mi aŭdis neniun bruon. Kaj subite ĉio
eksplodis en mia kapo kaj mi mortis."
=== ĈAPITRO 13 (DEK TRI) ===
# {{eog|vojo}} -
# {{eog|tutan}} -
# {{eog|informojn}} -
# {{eog|krome}} -
# {{eog|longan}} -
# {{eog|kunulo}} -
# {{eog|silentadon}} -
# {{eog|decidas}} -
# {{eog|rekomencos}} -
# {{eog|provi}} -
# {{eog|ŝatos}} -
# {{eog|esprimos}} -
# {{eog|senvorte}} -
# {{eog|malŝaton}} -
# {{eog|longega}} -
# {{eog|ŝajnos}} -
# {{eog|finos}} -
# {{eog|sciante}} -
# {{eog|komencas}} -
# {{eog|venas}} -
# {{eog|feliĉe}} -
# {{eog|siajn}} -
# {{eog|esprimas}} -
# {{eog|scivolema}} -
# {{eog|malafabla}} -
# {{eog|miajn}} -
# {{eog|amikiĝema}} -
# {{eog|neebla}} -
# {{eog|imagas}} -
# {{eog|certa}} -
# {{eog|komenci}} -
# {{eog|koncernas}} -
# {{eog|rakonti}} -
# {{eog|kiuj}} -
# {{eog|rajtas}} -
# {{eog|personojn}} -
# {{eog|zorgoj}} -
# {{eog|miaj}} -
# {{eog|ŝatus}} -
# {{eog|amikoj}} -
# {{eog|ĉion}} -
# {{eog|nekonato}} -
# {{eog|rakontu}} -
# {{eog|scivola}} -
# {{eog|silenton}} -
# {{eog|komencis}} -
# {{eog|speciale}} -
# {{eog|peza}} -
# {{eog|vojon}} -
# {{eog|maldiskreti}} -
# {{eog|kutime}} -
# {{eog|interparolas}} -
# {{eog|veturas}} -
# {{eog|ĝentila}} -
# {{eog|lasante}} -
# {{eog|daŭri}} -
# {{eog|rimarkis}} -
# {{eog|silento}} -
# {{eog|peze}} -
# {{eog|absorbita}} -
# {{eog|estiĝas}} -
# {{eog|daŭras}} -
# {{eog|atenti}} -
# {{eog|ŝoforas}} -
# {{eog|proksime}} -
# {{eog|forgesis}} -
# {{eog|ekzistis}} -
# {{eog|malo}} -
# {{eog|daŭre}} -
# {{eog|ŝajnis}} -
# {{eog|malfeliĉa}} -
# {{eog|ĝoje}} -
# {{eog|konsentis}} -
# {{eog|veturigi}} -
# {{eog|afable}} -
# {{eog|similan}} -
# {{eog|servon}} -
# {{eog|danka}} -
# {{eog|redoni}} -
# {{eog|opiniis}} -
# {{eog|senpezigos}} -
# {{eog|vian}} -
# {{eog|vortigi}} -
# {{eog|malĝojon}} -
# {{eog|estos}} -
# {{eog|helpe}} -
# {{eog|stulte}} -
# {{eog|feliĉigi}} -
# {{eog|homojn}} -
# {{eog|bedaŭras}} -
# {{eog|bonkora}} -
# {{eog|jesi}} -
# {{eog|propono}} -
# {{eog|aferojn}} -
# {{eog|alvenas}} -
# {{eog|lasu}} -
# {{eog|haltos}} -
# {{eog|precize}} -
# {{eog|kien}} -
# {{eog|lasos}} -
# {{eog|lasi}} -
# {{eog|rimarkon}} -
# {{eog|ruĝiĝi}} -
# {{eog|ridante}} -
# {{eog|momento}} -
# {{eog|atendis}} -
# {{eog|stulta}} -
# {{eog|malvere}} -
# {{eog|interesas}} -
# {{eog|proponis}} -
# {{eog|ie}} -
# {{eog|centro}} -
# {{eog|ekzemple}} -
# {{eog|hotelo}} -
# {{eog|internacia}} -
# {{eog|teatro}} -
# {{eog|trovos}} -
# {{eog|koran}} -
# {{eog|perfekte}} -
# {{eog|revido}} -
# {{eog|forveturas}} -
# {{eog|nia}} -
# {{eog|suspektus}} -
# {{eog|volis}} -
# {{eog|pensi}} -
La vojo ŝajnas longa, kiam oni silentas la tutan tempon.
Linda estas parolema; krome, ŝi deziras ricevi informojn pri sia
stranga kunulo; ŝi do tute ne ŝatas tiun longan silentadon. Kial ne
provi denove? Ŝi decidas, ke ŝi rekomencos paroli. Se li ne ŝatos,
nu, li esprimos sian malŝaton, kaj ili plu veturos senvorte, kaj la
vojo plu ŝajnos longega.
"Vi diris...," ŝi komencas, ne sciante, kiel ŝi finos, sed
feliĉe ideo tuj venas: "Vi diris, ke vi havas zorgojn. Nu, ofte oni
sentas sin pli bone, kiam oni esprimas siajn zorgojn al iu."
"Vi estas scivolema, ĉu ne? Nu, mi ne volas esti malafabla kun
tiel bela knabino, kiel vi. Pardonu, se mi ne montras min pli
amikiĝema. Sed miajn zorgojn mi ne povas klarigi."
"Ĉu vi estas certa? Oni ofte imagas, ke afero estas neebla,
ĉar oni ne scias, kiel komenci, sed..."
"Ne. Kiom koncernas min, ne estas tiel. Mi ne povas rakonti pri
miaj zorgoj, ĉar ili koncernas personojn, pri kiuj mi ne rajtas
paroli. Oni devas esti diskreta, ĉu ne? Ĉu vi ŝatus, ke viaj amikoj
rakontu ĉion pri vi al nekonato?"
"Kompreneble ne. Mi bone komprenas vin. Fakte, mi ne estas
speciale scivola. Mi komencis diri tion nur, ĉar mi trovis la silenton
peza kaj la vojon pli kaj pli longa. Sed mi tute ne volus maldiskreti."
"Estas fakto, ke oni kutime interparolas, kiam oni veturas
kune. Mi verŝajne ne estis tre ĝentila, lasante tiun silenton daŭri
kaj daŭri pli kaj pli peze por vi. Mi eĉ ne rimarkis, ke silento
estiĝas kaj daŭras. Mi estis absorbita de miaj pensoj, de miaj
zorgoj, kaj ankaŭ de la vojo. Oni devas atenti la vojon, kiam oni
ŝoforas, ĉu ne? Strange, kvankam vi estas tre bela kaj sidas tuj apud
mi, plej proksime al mi, mi tamen forgesis pri vi. Nur ekzistis por mi
la vojo en miaj okuloj, kaj la zorgoj en mia kapo."
"Ĉe mi okazis la malo. Mi daŭre pensis pri vi. Mi rimarkis,
ke vi ne aspektas tre ĝoje. Vi ŝajnis malfeliĉa. Mi min demandis,
ĉu mi povus helpi. Vi ja tre afable konsentis min veturigi. Mi sentas
min danka. Mi volus redoni al vi similan servon. Mi opiniis, ke se mi
helpas vin vortigi vian malĝojon, tio eble senpezigos vin, kaj mi
estos kontenta agi helpe. Eble estas stulte, sed mi ĉiam deziras
feliĉigi la homojn."
"Vere, vi estas tre bonkora. Mi ege bedaŭras, ke mi ne povas
jesi al via propono. Sed, kiel mi jam diris, miaj zorgoj koncernas
aferojn, pri kiuj mi ne rajtas rakonti. Nu, jen ni alvenas. Kie vi
deziras, ke mi lasu vin?"
"Kien precize vi iras? Kie vi haltos? Kie vi lasos la aŭton?
Vi povus lasi min tie. Estos plej facile por vi."
"Ĉiam scivola, ĉu ne? Vi ŝatus scii, kien mi iras," li diras
ridante, dum Linda sentas sin ruĝiĝi, ĉar similan rimarkon ŝi tute
ne atendis. Dum momento, ŝi ne scias, kiel respondi. Ŝi sentas sin
stulta.
"Tute ne," ŝi fine diras, malvere. "Kien vi iras, tio tute ne
interesas min. Mi proponis tion nur, ĉar tio ŝajnis plej facila. Sed
se ĝenas vin, ke mi scios, vi povas lasi min ie ajn en la centro.
Ekzemple ĉe la Internacia Hotelo, aŭ ĉe la Granda Teatro.
Ĉiaokaze, mi treege dankas vin kaj mi facile trovos mian vojon. Jen.
Tie ĉi estas perfekte. Koran dankon, kaj ĝis revido, kara sinjoro."
"Ĝis revido, kara spionino!"
La aŭto forveturas, kaj Linda ne povas forturni la okulojn de
ĝi. Kara spionino, vere! Kion li volis diri? Ĉu li suspektus? Nia
kompatinda Linda ne scias, kion pensi.
=== ĈAPITRO 14 (DEK KVAR) ===
# {{eog|si}} -
# {{eog|lito}} -
# {{eog|malkomforta}} -
# {{eog|vekiĝis}} -
# {{eog|mallarĝa}} -
# {{eog|kuŝis}} -
# {{eog|nekonata}} -
# {{eog|domo}} -
# {{eog|doloris}} -
# {{eog|forto}} -
# {{eog|mankis}} -
# {{eog|laca}} -
# {{eog|sinsekve}} -
# {{eog|kampoj}} -
# {{eog|horojn}} -
# {{eog|laborinta}} -
# {{eog|multajn}} -
# {{eog|pezajn}} -
# {{eog|multaj}} -
# {{eog|ŝtonojn}} -
# {{eog|movinta}} -
# {{eog|rokojn}} -
# {{eog|sen}} -
# {{eog|marŝinta}} -
# {{eog|dormo}} -
# {{eog|horo}} -
# {{eog|semajnoj}} -
# {{eog|unuvorte}} -
# {{eog|vojeto}} -
# {{eog|monta}} -
# {{eog|malfacila}} -
# {{eog|muskoloj}} -
# {{eog|lacega}} -
# {{eog|ĉiuj}} -
# {{eog|plendas}} -
# {{eog|troa}} -
# {{eog|laboro}} -
# {{eog|nehome}} -
# {{eog|laciga}} -
# {{eog|sciis}} -
# {{eog|korpan}} -
# {{eog|faris}} -
# {{eog|sentis}} -
# {{eog|malsekiĝis}} -
# {{eog|malĝoja}} -
# {{eog|ploris}} -
# {{eog|lumo}} -
# {{eog|superis}} -
# {{eog|senforta}} -
# {{eog|scivolo}} -
# {{eog|situacio}} -
# {{eog|deziron}} -
# {{eog|iris}} -
# {{eog|kuŝi}} -
# {{eog|ellitiĝis}} -
# {{eog|sekigis}} -
# {{eog|esperante}} -
# {{eog|malfermi}} -
# {{eog|fenestro}} -
# {{eog|fenestrokovrilojn}} -
# {{eog|dikajn}} -
# {{eog|esperis}} -
# {{eog|envenon}} -
# {{eog|malhelpis}} -
# {{eog|sunon}} -
# {{eog|varme}} -
# {{eog|enlasi}} -
# {{eog|aero}} -
# {{eog|pura}} -
# {{eog|fenestron}} -
# {{eog|malnova}} -
# {{eog|moviĝu}} -
# {{eog|nenie}} -
# {{eog|ŝlosita}} -
# {{eog|ŝlosilo}} -
# {{eog|videblis}} -
# {{eog|staris}} -
# {{eog|malbela}} -
# {{eog|sidiĝis}} -
# {{eog|seĝo}} -
# {{eog|brakojn}} -
# {{eog|enŝlosita}} -
# {{eog|manojn}} -
# {{eog|tablon}} -
# {{eog|enŝlosis}} -
# {{eog|libera}} -
# {{eog|liberi}} -
# {{eog|rajto}} -
# {{eog|malhelpo}} -
# {{eog|evidenta}} -
# {{eog|libereco}} -
# {{eog|malantaŭ}} -
# {{eog|ŝatis}} -
# {{eog|ĝoji}} -
# {{eog|malliberigis}} -
# {{eog|sub}} -
# {{eog|ridi}} -
# {{eog|ludi}} -
# {{eog|suno}} -
# {{eog|kanti}} -
# {{eog|promeni}} -
# {{eog|malfacilaj}} -
# {{eog|humuron}} -
# {{eog|helpis}} -
# {{eog|horoj}} -
# {{eog|eksteran}} -
# {{eog|same}} -
# {{eog|ĝojo}} -
# {{eog|kutima}} -
# {{eog|lumis}} -
# {{eog|reagis}} -
# {{eog|timigan}} -
# {{eog|piedbatante}} -
# {{eog|laŭte}} -
# {{eog|kriegis}} -
# {{eog|kriis}} -
# {{eog|vokis}} -
# {{eog|respondo}} -
# {{eog|senespera}} -
# {{eog|reago}} -
# {{eog|iam}} -
# {{eog|rekuŝiĝis}} -
# {{eog|ekdormis}} -
# {{eog|restis}} -
# {{eog|kuŝe}} -
# {{eog|infana}} -
# {{eog|voĉo}} -
# {{eog|vekis}} -
# {{eog|nek}} -
# {{eog|patro}} -
# {{eog|domon}} -
# {{eog|forlasitan}} -
# {{eog|malpermesite}} -
# {{eog|patrino}} -
# {{eog|voĉeto}} -
# {{eog|scius}} -
# {{eog|diros}} -
# {{eog|infanoj}} -
# {{eog|espere}} -
# {{eog|infanvoĉoj}} -
# {{eog|sonis}} -
# {{eog|aŭdeble}} -
# {{eog|mallibera}} -
# {{eog|ŝlosis}} -
# {{eog|petegas}} -
# {{eog|liberigu}} -
# {{eog|senkuraĝiga}} -
# {{eog|petegis}} -
# {{eog|fantomo}} -
# {{eog|dua}} -
# {{eog|rakontis}} -
# {{eog|forlasita}} -
# {{eog|fantomino}} -
# {{eog|forkuru}} -
# {{eog|ina}} -
# {{eog|bruoj}} -
# {{eog|klarigis}} -
# {{eog|lasas}} -
# {{eog|forkuras}} -
"Kie diable mi troviĝas?" diris al si Gerda, kiam ŝi
vekiĝis. Ŝi kuŝis sur lito -- sur malkomforta, tro mallarĝa lito --
en ĉambro nekonata, en domo nekonata.
Mankis al ŝi forto, kaj ŝia tuta korpo iom doloris; ŝi estis
laca, kvazaŭ ŝi estus laborinta multajn horojn sinsekve en la kampoj,
kvazaŭ ŝi estus movinta pezajn rokojn kaj ŝtonojn dum multaj kaj
multaj tagoj, sen eĉ horo da dormo, kvazaŭ ŝi estus marŝinta dum
multaj kaj multaj semajnoj sur malfacila monta vojeto. Unuvorte, ŝi
estis lacega, kaj ŝajnis al ŝi, ke ĉiuj muskoloj de ŝia korpo
plendas pri troa laboro, nehome peza, nehome malfacila, nehome laciga.
Kaj tamen ŝi sciis, ke ŝi faris neniun korpan laboron; ŝi
sentis sin malĝoja; ŝiaj okuloj malsekiĝis; ŝi ploris.
Ne estis multe da lumo en la ĉambro. Kvankam ŝi sentis sin
tiel laca, tiel senforta, scivolo pri la situacio tamen superis ŝian
deziron plu kuŝi. Ŝi sekigis siajn okulojn kaj ellitiĝis. Ŝi iris
al la eta fenestro, esperante malfermi la dikajn fenestrokovrilojn,
kiuj malhelpis la envenon de lumo. Ŝi ankaŭ esperis, ke ŝi vidos la
sunon. Krome, estis tre varme en la ĉambro, kaj estus saĝe malfermi
la fenestron por enlasi iom da pura aero. Sed ŝi ne sukcesis. Io
malhelpis, ke tiu malnova fenestro moviĝu.
Ŝi iris al la pordo; ĝi estis ŝlosita, kaj ŝlosilo nenie
videblis.
La ĉambro estis malbela, ne tre pura. Apud la muro staris
tablo kaj seĝo. Ŝi sidiĝis sur la seĝon, metis la brakojn sur la
tablon, la kapon en la manojn, kaj ploris. "Enŝlosita mi estas," ŝi
pensis. "Oni enŝlosis min!"
Antaŭe ŝi ne multe pensis pri la plezuro esti libera. Liberi
estis io perfekte natura: ŝi iris, kien ŝi deziris, sen iu ajn
malhelpo, kaj tiu libereco ŝajnis rajto evidenta. Kaj nun oni
malliberigis ŝin malantaŭ ŝlosita pordo. Ŝi, kiu tiom ŝatis ĝoji,
ridi, kanti, kiu tiom ŝatis ludi kaj promeni sub la suno, nun ne plu
trovis en si la humuron, kiu tiom ofte helpis ŝin en la malfacilaj
horoj de la vivo. Ŝi ne povis vidi la eksteran sunon, kaj same en ŝia
koro ne plu lumis la kutima suno de ĝojo.
Kaj jen subite ŝi reagis: ŝi iris al la pordo kaj ĝin batis
kun plej granda forto; ŝi faris timigan bruon, sed nenio okazis. Ŝi
vokis pli kaj pli laŭte, kriis, kriegis, samtempe piedbatante la
pordon, sed venis neniu respondo, neniu reago. Senespera, ŝi revenis
al la lito kaj rekuŝiĝis, pli laca ol iam ajn. Dum multaj horoj ŝi
restis tiel, kuŝe, kaj fine, tro laca, ŝi ekdormis.
Vekis ŝin infana voĉo; ĝi venis el iu alia ĉambro, en la
sama domo, tute certe; ĝi diris: "Neniam diru nek al via patro nek al
via patrino, ke ni venis en la forlasitan domon. Estas malpermesite
ludi ĉi tie. Se ili scius..." Alia voĉeto respondis: "Mi neniam
diros. Nek al mia patro, nek al mia patrino. Ne havu zorgojn. Neniam
oni scios, ke ni venis ludi ĉi tie."
Gerda diris: "Infanoj, ĉu vi aŭdas min?" Ŝia koro batis
espere.
"Iu parolis," sonis unu el la infanvoĉoj, sed aŭdeble la
knabo ne parolis al Gerda, nur al sia kunulo. "Ĉu vi aŭdis?"
"Estis kvazaŭ voĉo de virino," diris la alia.
"Infanoj, venu, helpu min, mi estas mallibera, oni ŝlosis la
pordon, mi estas enŝlosita, venu, mi petas, mi petegas, liberigu min,"
Gerda plu petegis. Sed la reago de la infanoj estis plej senkuraĝiga.
"Venu!" kriis unu. "Estas fantomo!"
"Vi pravas," la dua respondis, "oni ĉiam rakontis pri fantomo
en ĉi tiu forlasita domo. Fantomino, oni diris, kaj la voĉo estis
ina. Ni rapide forkuru!"
"Mi timas," ankoraŭ diris la unua, dum la bruoj klarigis al
Gerda, ke la du knaboj forkuras kaj lasas ŝin sola, sola, sola...
=== ĈAPITRO 15 (DEK KVIN) ===
# {{eog|dormis}} -
# {{eog|matenon}} -
# {{eog|kontentige}} -
# {{eog|klare}} -
# {{eog|tutnokte}} -
# {{eog|pensadis}} -
# {{eog|hieraŭ}} -
# {{eog|eliris}} -
# {{eog|revidis}} -
# {{eog|blondulon}} -
# {{eog|observi}} -
# {{eog|tasko}} -
# {{eog|precizan}} -
# {{eog|raporton}} -
# {{eog|raportos}} -
# {{eog|urbocentro}} -
# {{eog|veturis}} -
# {{eog|fuŝa}} -
# {{eog|hezitis}} -
# {{eog|petis}} -
# {{eog|ekscii}} -
# {{eog|jese}} -
# {{eog|stratoj}} -
# {{eog|atendu}} -
# {{eog|peto}} -
# {{eog|rakontos}} -
# {{eog|ŝajnu}} -
# {{eog|dekstra}} -
# {{eog|flanko}} -
# {{eog|promenis}} -
# {{eog|pensante}} -
# {{eog|eksciis}} -
# {{eog|mezo}} -
# {{eog|strato}} -
# {{eog|eliri}} -
# {{eog|elpensi}} -
# {{eog|planon}} -
# {{eog|provante}} -
# {{eog|bonŝanca}} -
# {{eog|imagu}} -
# {{eog|poŝtoficejo}} -
# {{eog|nekredeble}} -
# {{eog|troviĝinta}} -
# {{eog|naz-al-naze}} -
# {{eog|poŝt-oficejo}} -
# {{eog|frue}} -
# {{eog|kaŝi}} -
# {{eog|ĝustatempe}} -
# {{eog|magazenon}} -
# {{eog|kvardek}} -
# {{eog|ĉiaspecajn}} -
# {{eog|vendas}} -
# {{eog|malsamajn}} -
# {{eog|specojn}} -
# {{eog|pano}} -
# {{eog|dolĉaĵojn}} -
# {{eog|aliajn}} -
# {{eog|maldekstra}} -
# {{eog|ĉokoladojn}} -
# {{eog|ĉefa}} -
# {{eog|sportocentro}} -
# {{eog|vendejo}} -
# {{eog|apude}} -
# {{eog|mebloj}} -
# {{eog|eniris}} -
# {{eog|panejon}} -
# {{eog|dolĉaĵvendejon}} -
# {{eog|pan-}} -
# {{eog|paperan}} -
# {{eog|portante}} -
# {{eog|sakon}} -
# {{eog|plenplena}} -
# {{eog|aĉetis}} -
# {{eog|aĵojn}} -
# {{eog|bonajn}} -
# {{eog|ejo}} -
# {{eog|aĉetus}} -
# {{eog|ĉokoladon}} -
# {{eog|multon}} -
# {{eog|irus}} -
# {{eog|e}} -
# {{eog|dikiĝi}} -
# {{eog|timus}} -
# {{eog|spiona}} -
# {{eog|devojiĝis}} -
# {{eog|sekvado}} -
# {{eog|raportis}} -
# {{eog|konsideroj}} -
# {{eog|flankaj}} -
# {{eog|ĉokolado}} -
# {{eog|raporto}} -
# {{eog|ĉi-matene}} -
# {{eog|tason}} -
# {{eog|replenigu}} -
# {{eog|teon}} -
# {{eog|plian}} -
# {{eog|teo}} -
"Bonan matenon, ho plej bela, ĉu vi bone dormis?"
"Bonan matenon, Tom. Mi ne dormis tre multe. Kaj vi, ĉu vi
dormis kontentige?"
"Perfekte, kara, perfekte. Sed diru do al via plej fidinda
amiko, kial vi ne sufiĉe dormis."
"Ĉu ne estas klare al vi? Mi tro pensis. Mi pensadis tutnokte
pri ĉio, kio okazis hieraŭ."
"Estas fakto, ke mi ne revidis vin hieraŭ, post kiam mi eliris
kun Bob por okupiĝi pri Gerda. Ni lasis vin en la memserva restoracio
kun la tasko observi la blondulon. Kiam mi revenis, vi estis for. Kien
vi iris? Ĉu vi faros al mi precizan raporton?"
"Kun plezuro, sed ankaŭ vi raportos al mi poste, ĉu ne? Nu,
mi veturis al la urbocentro kun tiu junulo. Mi rakontis al li, ke io
fuŝa okazis al mia aŭto, kaj mi petis lin min veturigi. Li hezitis,
sed fine decidis jese. Mi deziris lin paroligi, por ekscii pri li kiel
eble plej multe, sed mi ne sukcesis. Ni diris unu al la alia nur tre
banalajn aferojn."
"Ĉu vi almenaŭ scias, kien li iris en la urbo, laŭ kiuj
stratoj, al kiu domo?"
"Atendu. Mi rakontos ĉion. Por ke mia peto ŝajnu natura, mi
petis lin lasi min en la centro. Li lasis min ĉe la dekstra flanko de
la Granda Teatro, kaj li veturis plu. Mi ne sciis, kion fari. Mi
promenis en la urbo, pensante, ke mia ideo ne estis tiel bona: mi
eksciis nenion pri li, kaj troviĝis sen aŭto en la mezo de la urbo.
Fakte, mi sentis min iom stulta. Mi promenis de strato al strato,
provante elpensi planon, kaj jen subite mi vidas lin eliri el la
poŝtoficejo. Mi estis nekredeble bonŝanca. Imagu! Se mi estus
troviĝinta naz-al-naze kun li ĝuste kiam li eliris el la
poŝt-oficejo...! Sed mi vidis lin sufiĉe frue por min kaŝi."
"Feliĉe, ke vi vidis lin sufiĉe frue!"
"Kiel mi diris: mi estis bonŝanca, mi vidis lin ĝustatempe.
Nu, li iris piede, kaj mi decidis lin sekvi. Ĉu vi konas tiun grandan
magazenon, kiu vendas kvardek malsamajn specojn de pano kaj ĉiaspecajn
ĉokoladojn kaj aliajn dolĉaĵojn? Sur la maldekstra flanko de la
strato, kiu iras al la Ĉefa Sportocentro. Estas granda vendejo de
mebloj apude. Nu, ne gravas, ĉu vi konas aŭ ne. Li eniris tiun
panejon, aŭ tiun dolĉaĵvendejon, aŭ tiun... nu... tiun pan- kaj
dolĉaĵvendejon, kaj eliris post minuto portante paperan sakon, kiu
aspektis plenplena. Ŝajnis, ke li aĉetis la tutan magazenon. Mi devas
diri, ke ili vendas tre bonajn aĵojn en tiu ejo. Mi, kiu tiom ŝatas
ĉokoladon kaj dolĉaĵojn, ofte irus tien kaj aĉetus multon, se mi ne
timus dikiĝi. Nu...e... kion mi rakontis?"
"Vi raportis pri via spiona sekvado, sed vi devojiĝis de la
ĉefa vojo de via raporto al flankaj konsideroj pri pano kaj ĉokolado.
Fakte, ĉu vi deziras iom pli da pano? Kion vi trinkas ĉi-matene?
Teon, mi vidas. Ĉu vi ŝatus, ke mi replenigu vian tason?"
"Jes, dankon. Mi plezure trinkos plian tason da teo. Dankon,
Tom, kara. Nu, do..."
=== ĈAPITRO 16 (DEK SES) ===
# {{eog|ha}} -
# {{eog|je}} -
# {{eog|sako}} -
# {{eog|papera}} -
# {{eog|dolĉaĵoj}} -
# {{eog|ĉefe}} -
# {{eog|ekvidis}} -
# {{eog|flanke}} -
# {{eog|forveturos}} -
# {{eog|povos}} -
# {{eog|porti}} -
# {{eog|piediris}} -
# {{eog|aŭtopordon}} -
# {{eog|reŝlosis}} -
# {{eog|numeron}} -
# {{eog|aŭta}} -
# {{eog|numerplato}} -
# {{eog|noti}} -
# {{eog|paŝis}} -
# {{eog|eksekvis}} -
# {{eog|malproksime}} -
# {{eog|sekvis}} -
# {{eog|restoracion}} -
# {{eog|eniru}} -
# {{eog|riskos}} -
# {{eog|rekonos}} -
# {{eog|spioni}} -
# {{eog|risko}} -
# {{eog|aliflanke}} -
# {{eog|unuflanke}} -
# {{eog|reala}} -
# {{eog|ĝenis}} -
# {{eog|hezitante}} -
# {{eog|soldatoj}} -
# {{eog|junaj}} -
# {{eog|grupo}} -
# {{eog|viroj}} -
# {{eog|militservis}} -
# {{eog|malfermita}} -
# {{eog|sidlokon}} -
# {{eog|videblan}} -
# {{eog|soldatojn}} -
# {{eog|ĵus}} -
# {{eog|eksidis}} -
# {{eog|parolu}} -
# {{eog|malsaĝe}} -
# {{eog|turka}} -
# {{eog|muziko}} -
# {{eog|pseŭdoturka}} -
# {{eog|vestaĵoj}} -
# {{eog|vestitaj}} -
# {{eog|nomataj}} -
# {{eog|n}} -
# {{eog|strangaj}} -
# {{eog|kelneroj}} -
# {{eog|t}} -
# {{eog|naciaj}} -
# {{eog|multkoloraj}} -
# {{eog|manĝis}} -
# {{eog|vestoj}} -
# {{eog|supon}} -
# {{eog|kato}} -
# {{eog|hundo}} -
# {{eog|kokidaĵo}} -
# {{eog|krom}} -
# {{eog|certecon}} -
# {{eog|salato}} -
# {{eog|dolĉa}} -
# {{eog|kuko}} -
# {{eog|kafo}} -
# {{eog|trinkis}} -
# {{eog|kafpulvoro}} -
# {{eog|manĝo}} -
# {{eog|trinko}} -
# {{eog|spionraporto}} -
# {{eog|aventurojn}} -
# {{eog|okupas}} -
# {{eog|menuoj}} -
# {{eog|rakonton}} -
# {{eog|ridu}} -
# {{eog|daŭrigos}} -
# {{eog|furiozaj}} -
# {{eog|kelnero}} -
# {{eog|kriaĉis}} -
# {{eog|bruegon}} -
# {{eog|bieron}} -
# {{eog|aliaj}} -
# {{eog|provis}} -
# {{eog|komenciĝis}} -
# {{eog|speco}} -
# {{eog|silentigi}} -
# {{eog|milito}} -
# {{eog|rimarkinda}} -
# {{eog|ekbatis}} -
# {{eog|telero}} -
# {{eog|flugis}} -
# {{eog|teleroj}} -
# {{eog|plafono}} -
# {{eog|kiajn}} -
# {{eog|kia}} -
# {{eog|amikojn}} -
# {{eog|perfektajn}} -
# {{eog|rompas}} -
# {{eog|bruo}} -
# {{eog|mil}} -
# {{eog|glasojn}} -
# {{eog|kriaĉas}} -
# {{eog|superi}} -
# {{eog|muzikistoj}} -
# {{eog|cent}} -
# {{eog|telera}} -
# {{eog|gratulas}} -
# {{eog|kuraĝe}} -
# {{eog|atmosfero}} -
# {{eog|resti}} -
# {{eog|kuraĝa}} -
# {{eog|kuraĝo}} -
# {{eog|riskema}} -
# {{eog|perfekta}} -
# {{eog|okazojn}} -
# {{eog|perfekteco}} -
# {{eog|havos}} -
# {{eog|glasa}} -
# {{eog|turkakafa}} -
# {{eog|bedaŭrindan}} -
# {{eog|nome}} -
# {{eog|foriris}} -
# {{eog|interesiĝis}} -
# {{eog|intersoldata}} -
# {{eog|mankon}} -
# {{eog|fuŝis}} -
# {{eog|bedaŭri}} -
# {{eog|observemo}} -
# {{eog|taskon}} -
# {{eog|alifoje}} -
# {{eog|provos}} -
# {{eog|bedaŭrinda}} -
# {{eog|ĝojas}} -
# {{eog|brunharan}} -
# {{eog|karan}} -
# {{eog|forturnis}} -
# {{eog|informiĝi}} -
# {{eog|tiuj}} -
"Kie mi estis en mia raporto? Ha jes! Mi memoras. Li eliris el
tiu vendejo kun papera sako plena je dolĉaĵoj."
"Eble estis ĉefe pano."
"Prave, eble pano. Ĉiaokaze, jen mi ekvidis lian aŭton, kiu
staris flanke de la strato. Mi pensis: nun li forveturos aŭte, kaj mi
ne plu povos sekvi lin. Sed ne. Li nur iris porti tiun sakon al la
aŭto, ĝin metis en ĝin, reŝlosis la aŭtopordon, kaj plu piediris.
Nur tiam mi havis la ideon noti la numeron de lia aŭta numerplato. Mi
do eksekvis lin plu. Li paŝis sur la dekstra flanko de la strato, kaj
mi sekvis iom malproksime sur la maldekstra flanko."
"Ĉu li rimarkis, ke vi lin sekvas?"
"Certe ne. Subite, li eniris restoracion. Mi hezitis: ĉu
ankaŭ mi eniru? Aŭ ĉu mi tro riskos, ke li vidos kaj rekonos min?
Unuflanke, mi deziris spioni lin. Aliflanke, la risko, ke li rekonos
min, estis reala, kaj min ĝenis. Dum mi staris tie hezitante, eniris
la restoracion grupo da soldatoj, eble ok aŭ naŭ, junaj viroj, kiuj
militservis, videble. Dum ili eniris kaj la pordo estis malfermita, mi
vidis, ke la restoracio estas granda kaj plena je homoj. Mi sekvis la
ok aŭ naŭ soldatojn kaj trovis sidlokon ne tre videblan de la loko,
kie mia blondulo ĵus eksidis."
"Li do estas _via_ blondulo, ĉu?"
"Ne parolu malsaĝe. Vi perfekte scias, kion mi volas diri.
Estis turka aŭ pseŭdoturka restoracio, kun stranga muziko kaj
strangaj vestaĵoj. La kelneroj estis vestitaj per t.n. (=tiel nomataj)
naciaj vestoj multkoloraj. Mi manĝis bonegan supon, sed poste ion, pri
kio mi ankoraŭ nun min demandas, ĉu estis pecoj el hundo aŭ kato.
Certe ne estis kokidaĵo, sed krom tio mi havas neniun certecon. Ankaŭ
la salato estis tre bona, sed la kuko estis treege dolĉa, tro dolĉa
por mi, kaj same la turka kafo; ĝi estis nekredeble plena je sukero,
kaj mi manĝis tiom da kafpulvoro, kiom mi trinkis da kafo."
"Mi miras pri la grava loko, kiun konsideroj pri manĝo kaj
trinko okupas en via spionraporto. Mi atendis aventurojn, sed venas
ĉefe menuoj."
"Ne ridu pri mi, aŭ mi ne daŭrigos la rakonton. Okazis io.
Du el la soldatoj estis furiozaj, ĉar la kelnero ne volis porti al ili
bieron. Ili faris bruegon, kriegis, kriaĉis, la aliaj provis ilin
silentigi, kaj finfine speco de milito komenciĝis inter ili. Ili
ekbatis unu la alian kun rimarkinda forto. Subite, jen unu telero
flugis tra la aero, poste du, tri, kvar, kvin aliaj teleroj, unu taso
eĉ flugis ĝis la plafono..."
"Kia ĝojo! Kia plezuro! Kiajn perfektajn amikojn vi trovis!"
"Ĉefe, kia bruo! Ŝajnis, ke ili rompas mil glasojn samtempe,
dum cent viroj kune kriaĉas, kaj dek muzikistoj provas kune superi la
bruon de la telera milito."
"Tre bela atmosfero, ĉu ne? Mi gratulas vin. Estis kuraĝe
resti tie."
"Jes. Kia vivo! Cetere, mi estas kuraĝa, ĉu vi neniam
rimarkis?"
"Mi ne konas vin sufiĉe, sed via kuraĝo ne mirigas min.
Bela, kuraĝa, riskema, aventurema, bonkora: vi estas la perfekta
virino. Sed pri via perfekteco ni havos aliajn okazojn paroli. Kio
okazis post la telera, glasa kaj turkakafa milito?"
"Mi rimarkis tre bedaŭrindan aferon, nome, ke la blondulo ne
plu troviĝas en la restoracio. Li certe foriris, dum mi tiom
interesiĝis pri la intersoldata milito. Mi vere bedaŭras mian mankon
de observemo. Sed kion fari? Bedaŭri ne helpas, Mi fuŝis mian taskon.
Mi provos ne fuŝi ĝin alifoje."
"Nu, prave, estas tre bedaŭrinda afero. Eĉ se nur ĉar ĝi
montras, ke vi tamen ne estas plene perfekta. Sed mi almenaŭ ĝojas
pri unu afero: vi fakte ne tiom interesiĝis pri _via_ blondulo. Do
eble vi pravas, eble li ne estas _via_ blondulo, eble vi tamen preferas
vian karan brunharan amikon Tom."
"Eble, eble. Sed ĉu vi vere scias, kial mi forturnis miajn
okulojn de tiu blondulo, kvankam mi antaŭe decidis plej multe
informiĝi pri li?"
"Nu, verŝajne ĉar..."
"Ĉar unu el tiuj junaj soldatoj estis tiel bela viro!"
=== ĈAPITRO 17 (DEK SEP) ===
# {{eog|krie}} -
# {{eog|policano}} -
# {{eog|preskaŭ}} -
# {{eog|edzino}} -
# {{eog|kunlaboranto}} -
# {{eog|helpema}} -
# {{eog|kaptas}} -
# {{eog|solvos}} -
# {{eog|homon}} -
# {{eog|problemon}} -
# {{eog|travivi}} -
# {{eog|riĉa}} -
# {{eog|monon}} -
# {{eog|espero}} -
# {{eog|honestan}} -
# {{eog|kaptis}} -
# {{eog|trankvilan}} -
# {{eog|enmiksis}} -
# {{eog|kriman}} -
# {{eog|pro}} -
# {{eog|agadon}} -
# {{eog|iun}} -
# {{eog|instruas}} -
# {{eog|historion}} -
# {{eog|specialisto}} -
# {{eog|deksepa}} -
# {{eog|jarcentoj}} -
# {{eog|dekoka}} -
# {{eog|malaperis}} -
# {{eog|motivon}} -
# {{eog|imagon}} -
# {{eog|uzante}} -
# {{eog|nian}} -
# {{eog|kunmeti}} -
# {{eog|provu}} -
# {{eog|uzu}} -
# {{eog|faktojn}} -
# {{eog|prefere}} -
# {{eog|rekunmeti}} -
# {{eog|okazaĵoj}} -
# {{eog|sinsekvon}} -
# {{eog|jene}} -
# {{eog|raportu}} -
# {{eog|gestudentoj}} -
# {{eog|ŝtela}} -
# {{eog|maniero}} -
# {{eog|kaŝa}} -
# {{eog|aŭdiĝas}} -
# {{eog|aliĝis}} -
# {{eog|intertempe}} -
# {{eog|gerdan}} -
# {{eog|serĉe}} -
# {{eog|gardas}} -
# {{eog|profesorinon}} -
# {{eog|ĉi-foje}} -
# {{eog|al-kape}} -
# {{eog|kunveturi}} -
# {{eog|markon}} -
# {{eog|helpan}} -
# {{eog|tipon}} -
# {{eog|notas}} -
# {{eog|ŝtelita}} -
# {{eog|veturilo}} -
# {{eog|suspektis}} -
# {{eog|veturigu}} -
# {{eog|plaĉis}} -
# {{eog|malakcepti}} -
# {{eog|suspekte}} -
# {{eog|kontrolis}} -
# {{eog|frato}} -
# {{eog|venigis}} -
# {{eog|universitataj}} -
# {{eog|flegistinoj}} -
# {{eog|gefratoj}} -
# {{eog|kunlaboras}} -
# {{eog|interese}} -
# {{eog|demandado}} -
# {{eog|malhonesta}} -
# {{eog|agado}} -
# {{eog|samon}} -
# {{eog|rediras}} -
# {{eog|pridemandis}} -
# {{eog|suspektas}} -
# {{eog|suspektu}} -
# {{eog|ŝanco}} -
# {{eog|retrovi}} -
# {{eog|bedaŭrinde}} -
# {{eog|lastaj}} -
# {{eog|normalan}} -
# {{eog|atentindan}} -
# {{eog|ludis}} -
# {{eog|finis}} -
# {{eog|rolon}} -
# {{eog|senkonsciigita}} -
# {{eog|gardis}} -
# {{eog|forkuris}} -
# {{eog|gravuloj}} -
# {{eog|forporti}} -
# {{eog|evidentiĝos}} -
# {{eog|fratino}} -
# {{eog|faligi}} -
# {{eog|ian}} -
# {{eog|substancon}} -
# {{eog|dormigan}} -
# {{eog|trinkaĵon}} -
# {{eog|pridemandos}} -
# {{eog|kondukos}} -
# {{eog|malaperinta}} -
# {{eog|nin}} -
# {{eog|belulino}} -
"Sed kial, kial, kial?" diris la policano preskaŭ krie al sia
edzino, kiu estis lia plej helpema kunlaboranto. "Diru al mi kial, kaj
mi solvos la problemon. Oni ne kaptas homon por la simpla plezuro
travivi aventuron! Ŝi ne estas riĉa. Ne kun la espero ricevi monon
ili ŝin kaptis. Ŝi ĉiam vivis plej trankvilan, honestan vivon. Do,
ne ĉar ŝi enmiksis sin en iun kriman agadon ili ŝin kaptis. Pro kio
do? Por kio?"
"Ŝi instruas, vi diris al mi. Kion do ŝi instruas? Kio estas
ŝia fako?"
"Ŝi instruas historion, sed ŝi estas specialisto pri la
sekretaj lingvoj de la deksepa kaj dekoka jarcentoj."
"Pro tio verŝajne ŝi malaperis, sed ni ne trovos la motivon
uzante nur nian imagon. Ni prefere uzu la faktojn. Ni provu kunmeti
ilin, rekunmeti la sinsekvon de la okazaĵoj. Kiel la afero
komenciĝis?"
"Ni ne scias multon. Mi raportu jene. Du gestudentoj -- Tom kaj
Linda -- rimarkis, ke alta blondulo metas ion en la tason de Gerda. Ili
rimarkis pro lia kaŝa, ŝtela maniero agi. Iom poste, Gerda eliras el
la memserva restoracio tra la pordo koridora. Tuj poste aŭdiĝas
bruo, kvazaŭ iu falus. Bob, kiu aliĝis al Tom kaj Linda intertempe,
eliras kune kun Tom. Ili trovas Gerdan en la koridoro: ŝi kuŝas
senkonscia. Tom foriras serĉe al helpo, dum Bob gardas la junan
profesorinon. Kiam Tom revenas kun la flegistino, Gerda malaperis, sed
ĉi-foje Bob estas senkonscia, batita al-kape. Intertempe la blondulo
eliris tra la alia pordo de la memserva restoracio, kaj sekvis Linda.
Ŝi sukcesas kunveturi en lia aŭto, sed ne sukcesas igi lin diri ion
helpan. Tamen ŝi notas la numeron, markon kaj tipon de la aŭto..."
"Ĉu la aŭto estis lia? Ĉu ne estis ŝtelita veturilo?"
"Ne. Verŝajne li ne suspektis, ke iu suspektos ion. Kiam ŝi
petis, ke li veturigu ŝin, tio al li ne plaĉis, sed li verŝajne
opiniis, ke estos eĉ pli suspekte malakcepti ŝin."
"Vi do scias, kiu li estas, ĉu ne?"
"Jes, ni kontrolis. Estas la frato de fraŭlino Marta, unu el
la universitataj flegistinoj, tiu, kiun Tom venigis."
"Interese! Plej interese! La gefratoj eble kunlaboras en iu
malhonesta agado. Kion ili respondas al via demandado pri tiuj strangaj
okazaĵoj?"
"La flegistino nur rediras la samon, kiel Tom. Kaj la blondulon
ni ankoraŭ ne pridemandis."
"Kial?"
"Por ke li ne suspektu, ke ni suspektas lin. Li estas nia sola
ŝanco retrovi Gerdan. Bedaŭrinde, en la lastaj tagoj, li vivas plej
normalan vivon, iris al neniu speciala loko, faris nenion atentindan.
Eble li ludis sian rolon kaj ĝin finis. La aliaj -- tiuj, kiuj
forkuris kun Gerda, kiam Bob, kiu gardis ŝin, estis senkonsciigita --
certe estas la gravuloj. Ili devas ekzisti, ĉar nek la alta blondulo,
nek lia fratino Marta povis forporti Gerdan. Se evidentiĝos, ke la
tasko de la blondulo estis nur faligi ian dormigan substancon en la
trinkaĵon de Gerda, ni lin pridemandos. Ni ĝis nun esperis, ke li
kondukos nin al la malaperinta belulino. Sed pli kaj pli ŝajnas, ke
tio ne okazos.
=== ĈAPITRO 18 (DEK OK) ===
# {{eog|ŝanĝi}} -
# {{eog|plaĉas}} -
# {{eog|dezirus}} -
# {{eog|situacion}} -
# {{eog|pecon}} -
# {{eog|manĝi}} -
# {{eog|frukton}} -
# {{eog|oranĝon}} -
# {{eog|pomon}} -
# {{eog|plenaj}} -
# {{eog|belaj}} -
# {{eog|suko}} -
# {{eog|konsentinta}} -
# {{eog|sata}} -
# {{eog|labori}} -
# {{eog|varma}} -
# {{eog|bonega}} -
# {{eog|manĝinda}} -
# {{eog|bakita}} -
# {{eog|plaĉe}} -
# {{eog|tuŝu}} -
# {{eog|varmeta}} -
# {{eog|malsatas}} -
# {{eog|sentu}} -
# {{eog|stulteco}} -
# {{eog|etan}} -
# {{eog|saĝa}} -
# {{eog|konsentus}} -
# {{eog|ricevus}} -
# {{eog|manĝaĵojn}} -
# {{eog|obstina}} -
# {{eog|suferi}} -
# {{eog|malsato}} -
# {{eog|obstinecon}} -
# {{eog|vizaĝa}} -
# {{eog|aĉa}} -
# {{eog|ŝajnigas}} -
# {{eog|malforta}} -
# {{eog|elportebla}} -
# {{eog|ĉambraĉo}} -
# {{eog|oranĝo}} -
# {{eog|pomo}} -
# {{eog|suferiga}} -
# {{eog|vido}} -
# {{eog|devo}} -
# {{eog|legis}} -
# {{eog|dokumenton}} -
# {{eog|komprenis}} -
# {{eog|aldonas}} -
# {{eog|bezonis}} -
# {{eog|senigis}} -
# {{eog|tial}} -
# {{eog|memoro}} -
# {{eog|malfacile}} -
# {{eog|komence}} -
# {{eog|rememoris}} -
# {{eog|principojn}} -
# {{eog|lingvo}} -
# {{eog|dokumento}} -
# {{eog|promesis}} -
# {{eog|kosadi}} -
# {{eog|ŝanĝos}} -
# {{eog|silentos}} -
# {{eog|decidon}} -
# {{eog|sonas}} -
# {{eog|fojon}} -
# {{eog|duan}} -
# {{eog|furioza}} -
# {{eog|varmaĉan}} -
# {{eog|trinkeblan}} -
# {{eog|malsaton}} -
# {{eog|eblas}} -
# {{eog|sensoifigan}} -
# {{eog|elporti}} -
# {{eog|soifon}} -
# {{eog|minutoj}} -
# {{eog|pasas}} -
# {{eog|horloĝo}} -
# {{eog|prenis}} -
# {{eog|brakhorloĝon}} -
# {{eog|ŝanĝiĝas}} -
# {{eog|nemoveblaj}} -
# {{eog|fenestro-kovriloj}} -
# {{eog|mateno}} -
# {{eog|tago}} -
# {{eog|malfrue}} -
# {{eog|sunlumo}} -
# {{eog|samaj}} -
# {{eog|envenas}} -
# {{eog|aĉulo}} -
# {{eog|radio-kaj-kased-aparato}} -
# {{eog|irigas}} -
# {{eog|enmetas}} -
# {{eog|kasedon}} -
# {{eog|aparaton}} -
# {{eog|plorema}} -
# {{eog|plenda}} -
# {{eog|ŝiras}} -
# {{eog|koron}} -
# {{eog|patrineto}} -
# {{eog|terure}} -
# {{eog|hejmen}} -
# {{eog|reiri}} -
# {{eog|malbonon}} -
# {{eog|kompatu}} -
# {{eog|filinon}} -
# {{eog|rapidu}} -
# {{eog|timegas}} -
# {{eog|leteron}} -
# {{eog|skribos}} -
# {{eog|paperon}} -
# {{eog|plumon}} -
# {{eog|obeu}} -
# {{eog|ridaĉo}} -
# {{eog|letero}} -
# {{eog|sufiĉos}} -
# {{eog|revenos}} -
# {{eog|prenu}} -
# {{eog|iĝos}} -
# {{eog|helpos}} -
# {{eog|dirante}} -
# {{eog|ĵetas}} -
# {{eog|pensadi}} -
# {{eog|belegan}} -
# {{eog|l'}} -
# {{eog|serpento}} -
# {{eog|eva}} -
"Via situacio ne plaĉas al vi, ĉu? Vi dezirus ŝanĝi ĝin,
ĉu ne? Nu, estas facile ŝanĝi vian situacion.
"Vi ŝatus manĝi ion, ĉu ne? Pecon da pano vi deziras, tute
certe. Aŭ ĉu frukton? Jen, rigardu, mi havas pomon kaj oranĝon por
vi. Kiel belaj ili estas! Plenaj je suko, evidente. Se vi estus
konsentinta labori por ni, vi jam estus plene sata. Kaj jen io alia:
kuko. Ĉu ne bonega, belega, manĝinda kuko? Ankoraŭ varma, ĵus
bakita. Tuŝu, sentu mem, kiel plaĉe varmeta ĝi estas. Vi malsatas
nur pro via stulteco. Se vi estus saĝa, vi konsentus fari la etan
laboron, kiun mi petas de vi, kaj vi tuj ricevus la manĝaĵojn. Mi
bedaŭras, ke vi estas tiel obstina. Estas bedaŭrinde, vidi tiel bela
knabino suferi pro malsato. Mi sincere bedaŭras vian obstinecon. Nur
eta "jes", kaj ĉio ĉi estos via."
Li ŝajnigas sin afabla, sed estas io tre aĉa en lia vizaĝa
esprimo. Gerda sentas sin pli kaj pli malforta. Estas varme en ĉi tiu
ĉambraĉo, kio ne estas facile elportebla. Krome, ŝi malsatas, kaj la
vido de tiu pomo kaj de tiu oranĝo estas vere suferiga. Kaj tamen ŝia
devo estas diri "ne".
"Ĉu vi legis la dokumenton, ĉu vi komprenis ĝin?" li
aldonas, kvazaŭ espere.
Kompreneble ŝi legis: ŝi estis scivola. Almenaŭ ŝi bezonis
scii, kial oni ŝin kaptis kaj senigis je libereco. Tial ŝi legis.
Estis malfacile kompreni, komence, sed iom post iom ŝia memoro plene
revenis, ŝi rememoris la principojn de tiu sekreta lingvo, kaj ŝi
sukcesis kompreni ĉion; ŝi havis nenion alian por fari. Dum multaj
horoj ŝi estis sola kun tiu dokumento, kiun ili lasis al ŝi. Sed ŝi
decidis neniam respondi al ili; ŝi ja antaŭ longe promesis al
Profesoro Kosadi, ke pri tio ŝi ĉiam silentos. Neniam ŝi ŝanĝos
sian decidon.
"Ĉu vi legis la dokumenton?" sonas duan fojon la aĉa voĉo.
Ŝi plu silentas, kaj li eliras, furioza. Li eliras kun la
pano, la pomo, la oranĝo kaj la kuko. Feliĉe, ke almenaŭ ili lasis
al ŝi akvon, varmaĉan akvon, jes ja, apenaŭ trinkeblan, certe,
preskaŭ ne sensoifigan, prave, sed tamen akvo. Malsaton eblas pli
malpli elporti, sed soifon ne.
Minutoj pasas. Multaj minutoj. Unu horo, du horoj, ĉu tri
horoj? Ĉu multaj horoj? Kiel scii? Ne estas horloĝo sur la muro, kaj
ili prenis ŝian brakhorloĝon. La lumo apenaŭ ŝanĝiĝas en la
ĉambro, pro la nemoveblaj fenestro-kovriloj. Ĉu estas frue, ĉu estas
malfrue, ŝi tute ne povas scii. Tago, nokto, mateno, vespero ĉi tie
estas samaj. Sunlumo neniam envenas.
Kaj jen la aĉulo revenas, kun radio-kaj-kased-aparato. Li
enmetas kasedon, kaj irigas la aparaton. Eta, plenda plorema voĉeto
aŭdiĝas, kaj ŝiras la koron de Gerda:
"Patrino, patrineto mia, mi petegas vin. Faru, kion ili volas.
Ili kaptis min. Mi ne scias, kie mi estas. Estas terure. Mi timas. Mi
tiom deziras reiri hejmen. Mi petegas vin, faru tion, kion ili deziras.
Se ne, ili faros malbonon al mi. Ili ne diris, kion. Ili ne volas diri.
Sed mi scias, mi sentas, ke estos terure. Kompatu min, kara, kara
patrino. Kompatu vian filinon. Mi timegas. Rapidu, rapidu, ke plej frue
ili liberigu min. Ili ne volas, ke mi parolu pli longe, sed mi havas
paperon kaj plumon, kaj mi tuj skribos leteron al vi. Mi nur petegas:
obeu ilin!"
"Jen la letero," li kriaĉas, kaj post ridaĉo li aldonas:
"Nu, tio verŝajne sufiĉos. Mi revenos post iom da tempo. Mi
estas certa, ke vi iĝos saĝa, finfine. Kaj jen. Prenu ĉi tion, ĝi
helpos vin pensadi." Kaj tion dirante, li ĵetas al ŝi belegan pomon.
Gerda sentas sin, kvazaŭ Eva ĉe l' serpento.
=== ĈAPITRO 19 (DEK NAŬ) ===
# {{eog|petro}} -
# {{eog|fantomoj}} -
# {{eog|raporti}} -
# {{eog|ralf}} -
# {{eog|gepatroj}} -
# {{eog|malpermesita}} -
# {{eog|domaĉo}} -
# {{eog|sekreto}} -
# {{eog|v}} -
# {{eog|kunigas}} -
# {{eog|gardos}} -
# {{eog|sekreton}} -
# {{eog|granduloj}} -
# {{eog|malkaŝos}} -
# {{eog|suferigos}} -
# {{eog|plori}} -
# {{eog|grave}} -
# {{eog|kredu}} -
# {{eog|forgesos}} -
# {{eog|rompis}} -
# {{eog|promeson}} -
# {{eog|lasta}} -
# {{eog|fojo}} -
# {{eog|ridas}} -
# {{eog|serioze}} -
# {{eog|veraj}} -
# {{eog|danĝeroj}} -
# {{eog|viajn}} -
# {{eog|plorigos}} -
# {{eog|vestojn}} -
# {{eog|malpurigos}} -
# {{eog|kuŝigos}} -
# {{eog|furioze}} -
# {{eog|krios}} -
# {{eog|kaptilo}} -
# {{eog|kaptos}} -
# {{eog|sidos}} -
# {{eog|forlasos}} -
# {{eog|veturigos}} -
# {{eog|montaron}} -
# {{eog|perdita}} -
# {{eog|ploros}} -
# {{eog|ŝofori}} -
# {{eog|kredas}} -
# {{eog|farus}} -
# {{eog|ŝtelos}} -
# {{eog|instruisto}} -
# {{eog|parolos}} -
# {{eog|monton}} -
# {{eog|samklasanoj}} -
# {{eog|samlernejanoj}} -
# {{eog|niaj}} -
# {{eog|ekscios}} -
# {{eog|planas}} -
# {{eog|servistino}} -
# {{eog|volos}} -
Petro: Eble ni forkuris tro rapide. Ĉu vere fantomoj ekzistas?
Ralf: Ĉu vi volas raporti pri la voĉo al viaj gepatroj? Se jes, vi
ne plu estas mia amiko. Se ili scios, ke ni ludis en la malpermesita
domaĉo, vi...
Petro: Ne. Mi tute ne volas diri al la gepatroj, ke ni ludis tie. Tio
estas nia sekreto. Mi nur v...
Ralf: Jes. Sekreto kunigas la amikojn. Se vi gardos la sekreton, vi
restos mia amiko. Sed se vi malkaŝos ĝin al granduloj, mi... mi...
mi suferigos vin, mi igos vin plori tiel grave, ke neniam plu en via
tuta vivo vi forgesos tiun tagon. Kredu min, en via tuta vivo, tio
estos la lasta fojo, kiam vi rompis promeson. Kio? Ĉu tio igas vin
ridi?
Petro: Mi ne ridas, mi nur v...
Ralf: Ankaŭ mi ne ridas. Mi parolas plej serioze. Oni ne ridas pri
veraj danĝeroj, ĉu? Kaj se vi...
Petro: Sed mi tute ne volas diri ion al la gepatroj. Mi nur...
Ralf: Kaj se vi rakontos ĝin en la lernejo, ne estos pli bone por
vi. Mi plorigos vin tute same. Mi malpurigos viajn vestojn, kaj via
patrino krios furioze kiam vi revenos hejmen. Mi kuŝigos vin en akvo
kaj sidos sur via kapo. Mi kaptos vin per mia speciala kaptilo kaj
veturigos vin en la montaron kaj forlasos vin tie, kaj vi estos tute
sola kaj perdita, kaj vi ploros. Vi...
Petro: Vi eĉ ne scias ŝofori. Mi ne kredas je via kaptilo. Kaj
cetere, mi nur...
Ralf: Jes, mi scias ŝofori.
Petro: Vi ne rajtas ŝofori ĉar vi estas tro juna. Kaj vi ne havas
aŭton.
Ralf: Mi ne zorgas pri tio, ĉu mi rajtas aŭ ne. Se mi farus nur
tion, kion mi rajtas fari, mi farus nenion. Mi ŝtelos iun veturilon,
jes, mi ŝtelos veturilon de iu instruisto en la lernejo kaj veturigos
vin sur monton kaj lasos vin tie kaj vi ploros. Se vi parolos al iu el
niaj samklasanoj aŭ samlernejanoj, la tuta lernejo ekscios pri la
virino el la malnova domaĉo, kaj poste la gepatroj...
Petro: Vi diris "virino", do vi ne kredas, ke estas fantomo. Vi do
konsentas, ke...
Ralf: Kompreneble mi ne kredas je fantomoj. La virino, kiun ni
aŭdis, estas virino, kiun mi kaptis kaj gardas tie. Mi planas igi ŝin
mia servistino: ŝi faros ĉion, kion mi volos. Kaj se vi parolos pri
ŝi... Nu, mi ne volas paroli pri tio, kio okazos al vi, ĉar vi tro
timus...
=== ĈAPITRO 20 (DUDEK) ===
# {{eog|dudek}} -
# {{eog|atente}} -
# {{eog|paŝoj}} -
# {{eog|paŝas}} -
# {{eog|aŭskultas}} -
# {{eog|antaŭsentas}} -
# {{eog|grupe}} -
# {{eog|suferigi}} -
# {{eog|trans}} -
# {{eog|ŝlosiloj}} -
# {{eog|ŝlosilon}} -
# {{eog|vizitanto}} -
# {{eog|seruron}} -
# {{eog|turnas}} -
# {{eog|plia}} -
# {{eog|eniras}} -
# {{eog|sukceso}} -
# {{eog|ree}} -
# {{eog|aŭdeblas}} -
# {{eog|diversaj}} -
# {{eog|direktoj}} -
# {{eog|enmetis}} -
# {{eog|tenas}} -
# {{eog|nekonatan}} -
# {{eog|ludus}} -
# {{eog|esploras}} -
# {{eog|emon}} -
# {{eog|salti}} -
# {{eog|polico}} -
# {{eog|maldika}} -
# {{eog|verdaj}} -
# {{eog|kisi}} -
# {{eog|nigraj}} -
# {{eog|digne}} -
# {{eog|tiujn}} -
# {{eog|vizaĝojn}} -
# {{eog|studentoj}} -
# {{eog|ilia}} -
# {{eog|sinteno}} -
# {{eog|senstreĉa}} -
# {{eog|gejunuloj}} -
# {{eog|klarigas}} -
# {{eog|bonvena}} -
# {{eog|prezentas}} -
# {{eog|paŝojn}} -
# {{eog|eligi}} -
# {{eog|filino}} -
# {{eog|respondon}} -
# {{eog|vortojn}} -
# {{eog|savita}} -
# {{eog|edzo}} -
# {{eog|hejmo}} -
# {{eog|agis}} -
# {{eog|amatoroj}} -
# {{eog|kaptintoj}} -
# {{eog|etulino}} -
# {{eog|onklino}} -
# {{eog|f-ino}} -
# {{eog|ĝojis}} -
# {{eog|hejmon}} -
# {{eog|patron}} -
# {{eog|revidi}} -
# {{eog|dankegas}} -
# {{eog|ŝanĝas}} -
# {{eog|diro}} -
# {{eog|alvenis}} -
# {{eog|malkovris}} -
# {{eog|celas}} -
# {{eog|dank'al}} -
# {{eog|teni}} -
# {{eog|celo}} -
# {{eog|malkonsentis}} -
# {{eog|malnovan}} -
# {{eog|traduku}} -
# {{eog|sukcesos}} -
# {{eog|perforte}} -
# {{eog|sur-kaseda}} -
# {{eog|manĝaĵon}} -
# {{eog|senmanke}} -
# {{eog|elirante}} -
# {{eog|raportas}} -
# {{eog|enmane}} -
# {{eog|tradukas}} -
# {{eog|vorton}} -
# {{eog|ĉiujn}} -
# {{eog|donas}} -
# {{eog|necesajn}} -
# {{eog|klarigojn}} -
# {{eog|komprene}} -
# {{eog|kondiĉoj}} -
# {{eog|mallibereco}} -
# {{eog|envenus}} -
# {{eog|foriru}} -
# {{eog|kaptinto}} -
# {{eog|skribita}} -
# {{eog|papero}} -
# {{eog|agos}} -
# {{eog|suferu}} -
# {{eog|riski}} -
# {{eog|necesa}} -
# {{eog|kaŝos}} -
# {{eog|aŭdos}} -
# {{eog|proksimiĝi}} -
# {{eog|atentos}} -
# {{eog|persono}} -
# {{eog|fortulo}} -
# {{eog|superos}} -
# {{eog|necese}} -
# {{eog|veron}} -
# {{eog|duba}} -
Paŝoj. Oni paŝas sur la strato. Gerda aŭskultas atente; ŝi
antaŭsentas, ke io grava baldaŭ okazos. Bruo de multaj homoj. Ili
venas. Ili ŝajnas multaj, laŭ la bruo: ĉu nun oni venos grupe por
ŝin suferigi? Ŝlosiloj. Bruo de ŝlosiloj trans la pordo. Iu enmetas
ŝlosilon en la seruron. Ŝi scias, ke ne estas ŝia kutima vizitanto.
Li ne agas tiel. Li enmetas tre rapide la ŝlosilon, ĝin turnas,
eniras. Ne ĉi tiu. Li provas unu fojon. Ne sukcesas. Plia bruo de
ŝlosiloj. Alian fojon li provas, sen pli da sukceso. Li provas ree kaj
ree per diversaj ŝlosiloj. Aŭdeblas, ke li ne konas la seruron. Kiam
li enmetis ŝlosilon, li tenas ĝin laŭ diversaj direktoj, kvazaŭ li
ludus per ĝi, verŝajne ĉar li esploras nekonatan seruron.
Kaj jen li fine sukcesas! Li eniras.
"Polico!" li diras, kaj Gerda devas superi fortan emon salti al
li por lin kisi. Estas alta viro, maldika, kun nigraj haroj kaj verdaj
okuloj, kiu sin tenas tre digne.
Post li venas aliaj homoj, multe pli junaj. Ŝi jam vidis tiujn
vizaĝojn. Studentoj ili estas. Ilia sinteno estas tute malsama:
senstreĉa.
"Tiuj gejunuloj multe helpis min," la policano klarigas. "Ni ne
estas sufiĉe multaj en la polico por ĉion fari, kaj ilia helpo estis
tre bonvena." Kaj li prezentas ilin: Tom, Bob, Linda. Kiam ŝi aŭdis
la paŝojn, Gerda imagis, ke venas sep, ok, eble naŭ homoj, sed
almenaŭ ses; fakte, ili estas nur kvar.
"Mia filino...?" ŝi demandas, kaj ŝi apenaŭ povas eligi la
du vortojn, tiom ŝi timas la respondon.
"Savita: ŝi nun estas en via hejmo, kun via edzo. Viaj
kaptintoj estas amatoroj, kiuj agis fuŝe. La etulino estis ĉe la
onklino de tiu f-ino (=fraŭlino) Marta, la universitata flegistino.
Ni facile trovis ŝin. Ŝi tre ĝojis revidi la patron, kaj la hejmon,
kompreneble."
"Ho, mi dankas, mi dankegas vin. Via diro ŝanĝas mian tutan
vivon. Sed diru: kiel vi alvenis ĉi tien? Kiel vi malkovris, ke ili
tenas min enŝlosita en ĉi tiu domaĉo?"
"Du knaboj rakontis pri voĉo en ĉi tiu malnova, forlasita
domo. Dank'al ili... Sed nun rakontu _vi_. Kion viaj kaptintoj celas?
Kio estas ilia celo? Kial vin teni mallibera?"
"Ili volas, ke mi traduku malnovan dokumenton. Mi malkonsentis.
Tiam ili opiniis, ke perforte ili sukcesos. Ili preskaŭ sukcesis. Per
malsato, unue, kaj poste per la mesaĝo de mia filino. La malsato ne
estis facile elportebla, kredu min, sed la mesaĝo sur-kaseda...! Fakte
mi terure malsatas nun. Mi petas, ĉu iu el vi bonvolus iri aĉeti
manĝaĵon por mi? Io ajn estos bonvena."
Linda foriras por aĉeti manĝaĵojn.
"Vi rakontos al mi, ĉion, senmanke," ŝi diras al la du knaboj
elirante.
Gerda raportas pri la dokumento; ŝi tenas ĝin enmane kaj
tradukas, vorton post vorto; krome, ŝi donas ĉiujn necesajn
klarigojn.
La policano kapjesas komprene. Gerda klarigas al li ankoraŭ
pli pri la kondiĉoj de sia mallibereco. Kaj jen la policano havas
ideon.
"Bob, ĉu vi konsentus kaŝi vin sub la lito, se iu envenus?"
"Kial?"
"Mi havas planon. Mi ŝatus, ke ni ĉiuj foriru, krom vi kaj
Gerda, kaj ke ŝi diru al la kaptinto, ke ŝi konsentas klarigi al li,
kio estas skribita sur tiu papero, mi volas diri: sur tiu malnova
dokumento. Ili tiam agos laŭ la dokumento, kaj ni kaptos ilin tiom pli
facile. Sed tamen, ni ne rajtas riski, ke Gerda suferu. Kiu scias?
Kiam ŝi ne plu estos necesa por ili, ili povus... Nu, vi komprenas.
Vi restos ĉi tie, kaj kiam vi aŭdos paŝojn proksimiĝi, vi kaŝos
vin sub la lito, kaj bone atentos ĉion, kio okazas. Gerda diris, ke
ĉiam venas nur unu persono, unu viro, maldika ulo, ne tre forta.
Fortulo kiel vi tuj superos lin, se necese."
Bob konsentas, kvankam, se diri la veron, kun iom duba esprimo.
=== ĈAPITRO 21 (DUDEK UNU) ===
# {{eog|mallaŭte}} -
# {{eog|aŭskulti}} -
# {{eog|sindonema}} -
# {{eog|vivoj}} -
# {{eog|siaj}} -
# {{eog|alprenas}} -
# {{eog|malĝojan}} -
# {{eog|enamiĝus}} -
# {{eog|esprimon}} -
# {{eog|liton}} -
# {{eog|saltas}} -
# {{eog|malkomfortan}} -
# {{eog|brui}} -
# {{eog|pozicion}} -
# {{eog|gardanto}} -
# {{eog|vortoj}} -
# {{eog|malgrasulo}} -
# {{eog|kontentigi}} -
# {{eog|suferigis}} -
# {{eog|krias}} -
# {{eog|akceptas}} -
# {{eog|elportas}} -
# {{eog|tradukos}} -
# {{eog|proponon}} -
# {{eog|aĉan}} -
# {{eog|maldikuleto}} -
# {{eog|elprenas}} -
# {{eog|lakto}} -
# {{eog|fruktojn}} -
# {{eog|kolbason}} -
# {{eog|botelon}} -
# {{eog|panon}} -
# {{eog|kukon}} -
# {{eog|manĝas}} -
# {{eog|silente}} -
# {{eog|aŭdante}} -
# {{eog|manĝobruon}} -
# {{eog|trezoro}} -
# {{eog|rakontas}} -
# {{eog|lumoserĉantoj}} -
# {{eog|naskiĝis}} -
# {{eog|societo}} -
# {{eog|jarcento}} -
# {{eog|daŭris}} -
# {{eog|dekkvina}} -
# {{eog|epokoj}} -
# {{eog|membrojn}} -
# {{eog|landoj}} -
# {{eog|protestantoj}} -
# {{eog|popoloj}} -
# {{eog|malsamaj}} -
# {{eog|katolikoj}} -
# {{eog|budhanoj}} -
# {{eog|membroj}} -
# {{eog|judoj}} -
# {{eog|ortodoksuloj}} -
# {{eog|islamanoj}} -
# {{eog|supernacia}} -
# {{eog|sekrete}} -
# {{eog|harmoniigo}} -
# {{eog|unuigo}} -
# {{eog|religioj}} -
# {{eog|tradicioj}} -
# {{eog|morala}} -
# {{eog|interkompreniĝu}} -
# {{eog|filozofia}} -
# {{eog|ebligis}} -
# {{eog|sekretan}} -
# {{eog|lingvon}} -
# {{eog|elpensintaj}} -
# {{eog|elito}} -
# {{eog|ŝtatoj}} -
# {{eog|popolo}} -
# {{eog|lando}} -
# {{eog|ektimis}} -
# {{eog|ekziston}} -
# {{eog|persekutis}} -
# {{eog|celojn}} -
# {{eog|iliajn}} -
# {{eog|riĉaj}} -
# {{eog|dokumentoj}} -
# {{eog|multvalora}} -
# {{eog|fotokopio}} -
# {{eog|kaŝis}} -
# {{eog|indikas}} -
# {{eog|trezoron}} -
# {{eog|ĉiun}} -
# {{eog|detalon}} -
# {{eog|notlibron}} -
# {{eog|adiaŭ}} -
# {{eog|fermiĝis}} -
# {{eog|forsvenis}} -
Gerda sentas sin pli bone. Ŝi ĵus finis manĝi. Foriris
Linda, Tom kaj la policano. Ŝi parolas kun Bob, tre mallaŭte. Ili ja
devas atenti, ĉu iu proksimiĝas aŭ ne. Feliĉe, eĉ sen speciale
aŭskulti, ŝi ĉiam bone aŭdis, sufiĉe frue, kiam la aĉulo venas.
Bob plaĉas al ŝi. Li estas granda kaj forta, kun esprimo de bonkora,
sindonema hundo.
Ili parolas pri siaj vivoj, pri la lastaj okazaĵoj. Kiam ŝi
parolas pri sia edzo, lia vizaĝo ŝanĝiĝas, alprenas iom malĝojan
esprimon. Ĉu li enamiĝus al ŝi?
Kaj jen aŭdiĝas paŝoj. Bob saltas sub la liton, provas
rapide trovi ne tro malkomfortan pozicion sub la lito. "Ne brui," li
diras al si, "plej grave, plej necese estas ne brui!"
Envenas la gardanto, la aĉa malgrasulo, kiu, per siaj vortoj
pri manĝo, tiom suferigis Gerdan. Sed ĉi-foje ŝi povos kontentigi
lin. Kia plezuro!
"Mi konsentas," krias Gerda, kiam la maldika aĉulo malfermas
la pordon. "Mi akceptas vian proponon. Mi ne plu elportas. Mi tradukos
vian aĉan paperon. Liberigu mian filinon, kaj donu al mi manĝi, mi
petas."
"Jen," simple diras la maldikuleto, kaj li elprenas el sako
panon, kolbason, kukon, fruktojn, ĉokoladon, kaj eĉ botelon da lakto.
Gerda manĝas silente; ŝi povus manĝi eĉ pli, kvankam ŝi ĵus iom
manĝis. Bob, aŭdante la manĝobruon, pli kaj pli malsatas, sed kion
li povus fari?
"Nu, bonvolu klarigi al mi, kio estas skribita sur tiu malnova
papero," la vizitanto diras.
Kaj Gerda klarigas. Ŝi rakontas, ke temas pri la trezoro de la
Lumoserĉantoj. La Lumoserĉantoj estis sekreta societo, kiu naskiĝis
en la dekkvina jarcento kaj daŭris, jen forta, jen malforta, laŭ la
epokoj, ĝis la mezo de la dekoka jarcento. Ĝi havis membrojn en tre
multaj landoj, en popoloj plej malsamaj. Katolikoj, protestantoj,
ortodoksuloj, judoj, islamanoj, budhanoj kaj aliaj estis membroj de tiu
internacia aŭ supernacia societo. Ilia celo estis sekrete labori por
la unuigo de la mondo, de la popoloj, por la harmoniigo de la religioj,
kaj por ke la malsamaj tradicioj interkompreniĝu. Ili estis morala kaj
filozofia elito. Ili estis elpensintaj sekretan lingvon, kiu ebligis al
ili komuniki, el kiu ajn lando aŭ popolo ili estis. La ŝtatoj, kiam
ili malkovris la ekziston de la Lumoserĉantoj, ektimis tiujn homojn,
miskomprenis iliajn celojn, kaj ilin persekutis. Inter la
Lumoserĉantoj, tre riĉaj homoj troviĝis. Tial, laŭ diversaj
malnovaj dokumentoj, ilia trezoro estas multvalora. Tiu ĉi papero
estas fotokopio de dokumento, kiu tre precize indikas, kie oni kaŝis
la trezoron.
Gerda klarigas, tradukas, kaj la viro notas ĉiun detalon sur
etan notlibron. Kiam ŝi finis, li diras:
"Dankon. Nun ni havas, kion ni deziris. Mi foriras. Mi lasas
vin tie ĉi. Ni decidos poste, kion ni faros el vi. Adiaŭ, belulino,
adiaŭ."
Nur post kiam la pordo fermiĝis kaj la bruo de la paŝoj
forsvenis, aŭdiĝas de sub la lito voĉo, kiu diras:
"Ĉu vi lasis al mi iom de tiu kuko?"
=== ĈAPITRO 22 (DUDEK DU) ===
# {{eog|reiris}} -
# {{eog|liberigi}} -
# {{eog|policanoj}} -
# {{eog|rapidis}} -
# {{eog|flughaveno}} -
# {{eog|kaptintojn}} -
# {{eog|arestos}} -
# {{eog|ĉeesti}} -
# {{eog|familio}} -
# {{eog|vojaĝo}} -
# {{eog|multekosta}} -
# {{eog|pagis}} -
# {{eog|esprimante}} -
# {{eog|bileton}} -
# {{eog|ŝtelistoj}} -
# {{eog|dubis}} -
# {{eog|prepari}} -
# {{eog|tiaj}} -
# {{eog|fidas}} -
# {{eog|bando}} -
# {{eog|parton}} -
# {{eog|certiĝi}} -
# {{eog|trovaĵo}} -
# {{eog|piedo}} -
# {{eog|monto}} -
# {{eog|indikita}} -
# {{eog|kaverno}} -
# {{eog|jaroj}} -
# {{eog|maro}} -
# {{eog|ŝipo}} -
# {{eog|insulo}} -
# {{eog|ŝipe}} -
# {{eog|vojaĝi}} -
# {{eog|rigardi}} -
# {{eog|maron}} -
# {{eog|libertempi}} -
# {{eog|ŝipoj}} -
# {{eog|konstante}} -
# {{eog|danco}} -
# {{eog|dancas}} -
# {{eog|aviadile}} -
# {{eog|ien}} -
# {{eog|aviadiloj}} -
# {{eog|hodiaŭ}} -
# {{eog|tero}} -
# {{eog|firma}} -
# {{eog|bezonas}} -
# {{eog|firman}} -
# {{eog|tera}} -
# {{eog|paroladon}} -
# {{eog|interrompis}} -
# {{eog|trezor-serĉantoj}} -
# {{eog|alvenos}} -
# {{eog|policanon}} -
# {{eog|morgaŭ}} -
# {{eog|nokton}} -
# {{eog|aviadilo}} -
# {{eog|bezonus}} -
# {{eog|flugos}} -
# {{eog|vetero}} -
# {{eog|plaĉa}} -
# {{eog|starigis}} -
# {{eog|temperaturo}} -
# {{eog|tendon}} -
# {{eog|prizorgante}} -
# {{eog|proksimeco}} -
# {{eog|alvenantoj}} -
# {{eog|trezorserĉantoj}} -
# {{eog|videbla}} -
# {{eog|morgaŭa}} -
# {{eog|flugu}} -
# {{eog|aviadilon}} -
# {{eog|kostas}} -
# {{eog|luita}} -
# {{eog|lui}} -
# {{eog|specialan}} -
# {{eog|rimedon}} -
# {{eog|uzos}} -
# {{eog|sekvantan}} -
# {{eog|aranĝis}} -
# {{eog|ĉiu}} -
# {{eog|solan}} -
# {{eog|gardostaros}} -
# {{eog|vojaĉon}} -
# {{eog|kaŝejon}} -
# {{eog|difinitan}} -
# {{eog|atendado}} -
# {{eog|deciditan}} -
# {{eog|observejo}} -
# {{eog|gardostaris}} -
# {{eog|signalon}} -
# {{eog|supre}} -
# {{eog|kunuloj}} -
# {{eog|kuris}} -
# {{eog|veni}} -
# {{eog|regiono}} -
# {{eog|soleca}} -
# {{eog|vojaĉo}} -
# {{eog|atendantoj}} -
# {{eog|rokoj}} -
# {{eog|difinita}} -
Baldaŭ venis la policanoj, por ilin liberigi. Gerda reiris
hejmen, al siaj filino kaj edzo. Sed Bob rapidis al la flughaveno. Li
volis ĉeesti kun Linda kaj Tom, kiam la policano arestos la kaptintojn
de Gerda.
Estis sufiĉe multekosta vojaĝo, sed la familio de Gerda --
riĉa familio -- pagis por ili la bileton, tiel esprimante sian
dankemon.
Ĉar la policano kaj la gejunuloj sciis pli frue ol la
ŝtelistoj, kie troviĝas la trezoro, ili havis multe da tempo por
prepari sin. Ili ne dubis, ke la aliaj venos kiel eble plej baldaŭ,
kaj ke la tuta bando venos. Kutime tiaj homoj ne fidas sin reciproke,
kaj volas kune ĉeesti por certiĝi, ke neniu kaŝos por si parton de
la trovaĵo.
La loko indikita troviĝis ĉe la piedo de monto, en kaverno,
kie, videble, neniu paŝis jam de jaroj.
"Feliĉe, ke ili ne kaŝis tiun trezoron trans la maro,
ekzemple sur insulo, kien nur per ŝipo oni povas iri. Se estis vere
internacia societo, kiel Gerda diris, tio estis ebla, ĉu ne?" Tiel
parolis Linda.
"Vi pravas," diris Tom. "Mi tute ne ŝatus vojaĝi ŝipe. La
maro ĉiam igas min malsana. Mi ŝatas rigardi la maron, resti ĉe la
maro, libertempi apud la maro, sed ne vojaĝi per ŝipo sur ĝi: ŝipoj
konstante dancas sur la maro, kaj ilia danco tute ne plaĉas al mi.
Feliĉe, ke hodiaŭ oni povas iri preskaŭ ien ajn aviadile. Aviadiloj
preskaŭ tute ne dancas. Sed eĉ aviadiloj nur duone plaĉas al mi.
Plej multe mi preferas, kiam mi veturas sur tero, sur bona firma tero.
Mi bezonas sub mi ion pli firman ol akvo kaj aero. Plej plaĉe estas
promeni piede sur bona tera vojo. Mi..."
Sed Linda interrompis lian paroladon, iom strangan en tiuj
kondiĉoj, en kiuj ili troviĝis:
"Kiam alvenos la trezor-serĉantoj, laŭ via opinio?" ŝi
demandis la policanon.
"Morgaŭ, tute certe. Ili ne povus alveni hodiaŭ, ĉar ne plu
estis aviadilo post la nia, kaj aŭte ili bezonus la tutan nokton.
Verŝajne Bob flugos en la sama aviadilo."
La temperaturo estis plaĉa, kaj bela la vetero. Ili starigis
sian tendon en la proksimeco, tamen bone prizorgante, ke ĝi ne estu
videbla por alvenantoj. La sola maniero, laŭ kiu la trezorserĉantoj
povus alveni antaŭ la morgaŭa tago, estus, ke ili flugu per malgranda
aviadilo, speciale luita. Sed lui specialan aviadilon kostas tiel
multe, ke plej verŝajne ili ne uzos tiun rimedon.
La sekvantan matenon, niaj amikoj vekiĝis frue. Tuj la
policano kaj la gestudentoj aranĝis, ke ĉiu el ili, unu post la alia,
gardostaros en loko, de kie eblas facile observi la solan vojon -- aŭ
pli ĝuste vojaĉon -- laŭ kiu oni povas proksimiĝi al la kaverno,
kaj ke ĉiu havos en la kaverno sian difinitan kaŝejon.
Post tri horoj da atendado, io fine okazis. Linda, kiu
gardostaris en la iom alta observejo, faris la deciditan signalon, kaj
rapide kuris de supre al siaj kunuloj.
"Aŭto alvenas!" ŝi kriis.
En tiu ege soleca regiono, kiu povus veni aŭte per tiu tera
vojaĉo, se ne la trezorserĉantoj? La tri atendantoj sin kaŝis, ĉiu
en sia difinita loko, malantaŭ rokoj, da kiuj oportune troviĝis multe
en la kaverno.
=== ĈAPITRO 23 (DUDEK TRI) ===
# {{eog|duonhoro}} -
# {{eog|envenis}} -
# {{eog|kaŝas}} -
# {{eog|lumserĉantoj}} -
# {{eog|mallumo}} -
# {{eog|rekaŝu}} -
# {{eog|antaŭi}} -
# {{eog|telefone}} -
# {{eog|mono}} -
# {{eog|solvas}} -
# {{eog|ŝoforo}} -
# {{eog|problemojn}} -
# {{eog|donis}} -
# {{eog|precizajn}} -
# {{eog|lokon}} -
# {{eog|ebligi}} -
# {{eog|indikojn}} -
# {{eog|luas}} -
# {{eog|supren}} -
# {{eog|kavernon}} -
# {{eog|rilatis}} -
# {{eog|mire}} -
# {{eog|fergus}} -
# {{eog|lingvistikon}} -
# {{eog|literaturon}} -
# {{eog|anglan}} -
# {{eog|kofro}} -
# {{eog|metita}} -
# {{eog|ŝtonoj}} -
# {{eog|kavo}} -
# {{eog|aranĝita}} -
# {{eog|kovris}} -
# {{eog|desegno}} -
# {{eog|preciza}} -
# {{eog|pasado}} -
# {{eog|diskretaj}} -
# {{eog|signoj}} -
# {{eog|povu}} -
# {{eog|forpreni}} -
# {{eog|precizaj}} -
# {{eog|indikoj}} -
# {{eog|trovita}} -
# {{eog|iĝis}} -
# {{eog|forprenis}} -
# {{eog|kaŝantajn}} -
# {{eog|plenigita}} -
# {{eog|korko}} -
# {{eog|montriĝis}} -
# {{eog|substancoj}} -
# {{eog|kies}} -
# {{eog|kontraŭ}} -
# {{eog|protekti}} -
# {{eog|kofron}} -
# {{eog|malsekeco}} -
# {{eog|eltiris}} -
# {{eog|iloj}} -
# {{eog|valora}} -
# {{eog|malfermis}} -
Post duonhoro, iu envenis. Estis Bob!
"Kie sin kaŝas la Lumserĉantoj?" li kriis, "ĉu en la
mallumo?"
La aliaj sin montris.
"Rekaŝu vin, ili tuj alvenos," li diris.
"Kiel vi faris por antaŭi ilin?"
"Dank'al Gerda: ŝi telefone aranĝis, ke veturilo atendu min
ĉe la flughaveno, kaj ke ŝoforo min veturigu ĉi tien. Mono solvas
multajn problemojn, kaj ŝi estas riĉa, kiel vi scias; ŝi donis tre
precizajn
indikojn por ebligi al la ŝoforo trovi la lokon, kaj jen mi estas.
Sed niaj trezorserĉantoj tuj alvenos. Ili flugis en la sama aviadilo,
kiel mi, kaj kiam la ŝoforo min trovis, mi vidis ilin iri al oficejo,
kie oni luas aŭtojn."
Tom kuris supren al la observejo. Post kelkaj minutoj, la aliaj
aŭdis lian signalon.
Envenis la kavernon flegistino Marta, ŝia frato la alta
blondulo, la malgrasulo, kiu rilatis kun Gerda, kiam ŝi estis
mallibera, kaj du aliaj viroj.
"Profesoro Ronga!" mire diris al si la tri gestudentoj, kaj tuj
poste ili aldonis: "Kaj Profesoro Fergus!"
La unua instruis lingvistikon, la dua anglan literaturon.
Laŭ la malnova dokumento, la trezoro troviĝis en kofro metita
en kavo aranĝita en la rokoj, kaj la ŝtonoj, kiuj ĝin kovris kaj
kaŝis, kuŝis laŭ preciza desegno. Fakte, la ĝusta loko estis
indikita per signoj tiel multaj, kvankam diskretaj, ke la pasado de l'
jarcentoj ne povu forpreni ĉiujn. Pro tiuj precizaj indikoj, la ĝusta
loko iĝis rapide trovita. La grupo forprenis la kaŝantajn ŝtonojn.
Montriĝis, ke la kavo estis plenigita per korko kaj diversaj aliaj
substancoj, kies celo verŝajne estis protekti la kofron kontraŭ
malsekeco.
La kofro, kiun ili eltiris, ne estis tre granda, nek speciale
bela aŭ valora. Ĝi estis ŝlosita. Per siaj iloj, ili ĝin malfermis.
=== ĈAPITRO 24 (DUDEK KVAR) ===
# {{eog|laŭtlegis}} -
# {{eog|libro}} -
# {{eog|daŭra}} -
# {{eog|persekutado}} -
# {{eog|lumo-serĉantoj}} -
# {{eog|frataro}} -
# {{eog|sankta}} -
# {{eog|vivos}} -
# {{eog|ĉesos}} -
# {{eog|spirito}} -
# {{eog|ĝia}} -
# {{eog|apliki}} -
# {{eog|retrovos}} -
# {{eog|sanktajn}} -
# {{eog|kaŝita}} -
# {{eog|troviĝos}} -
# {{eog|konsistas}} -
# {{eog|defendi}} -
# {{eog|praktike}} -
# {{eog|justecon}} -
# {{eog|honestecon}} -
# {{eog|dignecon}} -
# {{eog|homo}} -
# {{eog|interkomprenon}} -
# {{eog|respekton}} -
# {{eog|kompatemon}} -
# {{eog|konon}} -
# {{eog|amon}} -
# {{eog|spiritaj}} -
# {{eog|valoroj}} -
# {{eog|pure}} -
# {{eog|spirita}} -
# {{eog|malmultaj}} -
# {{eog|monatoj}} -
# {{eog|jardekoj}} -
# {{eog|fratecon}} -
# {{eog|brakseĝoj}} -
# {{eog|sidis}} -
# {{eog|komfortaj}} -
# {{eog|ĉi-lasta}} -
# {{eog|arestis}} -
# {{eog|malkaŝis}} -
# {{eog|informita}} -
# {{eog|loka}} -
# {{eog|scivolis}} -
# {{eog|hospitalo}} -
# {{eog|proksimume}} -
# {{eog|historiisto}} -
# {{eog|prof}} -
# {{eog|ĉeestis}} -
# {{eog|kirurgian}} -
# {{eog|operacion}} -
# {{eog|dormanta}} -
# {{eog|vekiĝanta}} -
# {{eog|nekonscie}} -
# {{eog|elita}} -
# {{eog|hazarde}} -
# {{eog|vatikana}} -
# {{eog|biblioteko}} -
# {{eog|legante}} -
# {{eog|daŭrigis}} -
# {{eog|esploron}} -
# {{eog|historian}} -
# {{eog|paĝoj}} -
# {{eog|kelktempe}} -
# {{eog|ĝian}} -
# {{eog|traduki}} -
# {{eog|detalajn}} -
# {{eog|permeson}} -
# {{eog|foje}} -
# {{eog|fotokopii}} -
# {{eog|renkontiĝis}} -
# {{eog|interesiĝas}} -
# {{eog|personoj}} -
# {{eog|societoj}} -
# {{eog|ĝisfunde}} -
# {{eog|sekretajn}} -
# {{eog|studis}} -
# {{eog|malnovajn}} -
# {{eog|lingvojn}} -
# {{eog|kunlaboros}} -
# {{eog|solene}} -
# {{eog|promesi}} -
# {{eog|serĉantaj}} -
# {{eog|materia}} -
# {{eog|intereso}} -
# {{eog|muzeo}} -
# {{eog|transiru}} -
# {{eog|institucio}} -
# {{eog|ŝtata}} -
# {{eog|intervenis}} -
# {{eog|fotokopion}} -
# {{eog|operacio}} -
# {{eog|dormigi}} -
# {{eog|uzita}} -
# {{eog|konstatis}} -
# {{eog|kelkfoje}} -
# {{eog|kiujn}} -
# {{eog|uzas}} -
# {{eog|profesoron}} -
# {{eog|narkoanalizo}} -
# {{eog|nomata}} -
# {{eog|privatan}} -
# {{eog|injektis}} -
# {{eog|influo}} -
# {{eog|dormante}} -
# {{eog|koncerna}} -
# {{eog|dorme}} -
# {{eog|ĝenerale}} -
# {{eog|metodo}} -
# {{eog|aferoj}} -
"Nur papero!" kriis Ronga.
"Ankaŭ estas libro!" diris Marta, sed jam Ronga laŭtlegis:
"Tie ĉi kuŝas la Trezoro de la Lumo. Pro la daŭra
persekutado, la Sankta kaj Sekreta Frataro de la Lumo-Serĉantoj
baldaŭ ĉesos ekzisti. Sed ĝia Spirito plu vivos. Iun tagon, homoj
retrovos la Sanktajn Principojn kaj rekomencos ilin apliki. Por ili
estas ĉi tie kaŝita la Trezoro de la Lumo.
"Ĝi estas skribita en la Speciala Lingvo de la Frataro, sed
certe homoj troviĝos, kiuj ĝin povos kompreni. La Trezoro konsistas
el la arto praktike apliki kaj defendi la Veron, la Justecon, la
Dignecon, la Respekton al ĉiu homo, la Interkomprenon, la Honestecon,
la Amon, la Kompatemon kaj la Konon de si mem kaj de sia ĝusta loko.
"Por la Frataro, la Spiritaj Valoroj estas la plej altaj. Tial
ĝia Trezoro estas pure Spirita.
"Al vi, homo, kiu trovis ĝin, trans multaj aŭ malmultaj
tagoj, semajnoj, monatoj, jaroj, jardekoj aŭ jarcentoj, Saluton kaj
Fratecon!"
<blockquote>
<blockquote>
* * *
</blockquote>
</blockquote>
Ili sidis en komfortaj brakseĝoj en la hejmo de Gerda.
"Kio okazis poste?" ĉi-lasta demandis.
"Ni malkaŝis nin, kaj mi ilin arestis," diris la policano.
"La loka polico estis antaŭe informita, kaj enŝlosis ilin."
"Ĉu vi scias, kiel komenciĝis la afero?" scivolis Tom.
"Proksimume. Kiam Marta estis flegistino en la hospitalo, ŝi
ĉeestis kirurgian operacion de historiisto, Prof. (=Profesoro) Kosadi.
Kiam ĉi-lasta estis duone dormanta, duone vekiĝanta, li parolis
nekonscie pri la trezoro de la Lumoserĉantoj. Li diris, ke temas pri
malnova societo, elita, tre riĉa, pri kies trezoro li eksciis hazarde
legante en la Vatikana Biblioteko."
"Jes," daŭrigis Gerda. "Tiun parton de la afero mi konas. Li
faris historian esploron en la Biblioteko Vatikana. Inter la paĝoj de
malnova libro, li trovis dokumenton en la sekreta lingvo de la
Lumoserĉantoj. Li antaŭe kelktempe interesiĝis pri tiu sekreta
societo internacia, kaj iom komprenis ĝian sekretan lingvon. Li
komprenis, ke tiu papero indikas, kie troviĝas la trezoro de la
Lumoserĉantoj, sed mem ne povis traduki ĉiujn detalajn indikojn. Li
ricevis la permeson fotokopii la dokumenton. Foje, kiam ni
renkontiĝis, li parolis pri tio al mi. Li diris, ke eble homoj provos
trovi tiun trezoron, ĉar pli kaj pli multaj personoj interesiĝas pri
la malnovaj sekretaj societoj. Li sciis, ke mi estas la sola persono en
la mondo, kiu vere ĝisfunde studis tiujn malnovajn sekretajn lingvojn,
kaj li petis min solene promesi, ke mi neniam kunlaboros kun homoj
serĉantaj la trezoron pro materia intereso."
"Kion li volis, ke oni faru pri ĝi?" Linda demandis.
"Ke ĝi transiru al iu muzeo aŭ ŝtata institucio."
Tom intervenis:
"Kiel Marta ricevis la fotokopion?"
"Tion ŝi mem klarigis al mi," respondis la policano: "ŝi
konstatis, ke la substanco uzita antaŭ la operacio por dormigi la
profesoron estas unu el tiuj, kiujn oni kelkfoje uzas por t.n. (= tiel
nomata) narkoanalizo. Post la operacio, kiam la profesoro kuŝis en sia
ĉambro -- li havis privatan ĉambron kaj do estis sola -- ŝi injektis
al li tiun substancon, kaj pridemandis lin. Sub la influo de la
koncerna substanco, oni dormas, sed dormante aŭdas kaj respondas
demandojn, ĝenerale dirante la veron. Li do dorme respondis al ŝi.
Per tiu metodo ŝi eksciis pri tio, ke nur unu persono en la mondo,
nome Gerda, komprenas tiun sekretan lingvon, kaj pri multaj aliaj
aferoj."
=== ĈAPITRO 25 (DUDEK KVIN) ===
# {{eog|paperujo}} -
# {{eog|malbone}} -
# {{eog|fartis}} -
# {{eog|sanstato}} -
# {{eog|zorgis}} -
# {{eog|enmiksiĝis}} -
# {{eog|aranĝon}} -
# {{eog|amanto}} -
# {{eog|tiamaniere}} -
# {{eog|organizis}} -
# {{eog|forportis}} -
# {{eog|kolego}} -
# {{eog|proksima}} -
# {{eog|portis}} -
# {{eog|vizitis}} -
# {{eog|plurfoje}} -
# {{eog|paliĝis}} -
# {{eog|honeste}} -
# {{eog|memoris}} -
# {{eog|malakceptis}} -
# {{eog|unufoje}} -
# {{eog|dufoje}} -
# {{eog|ĉiufoje}} -
# {{eog|inviton}} -
# {{eog|rifuzis}} -
# {{eog|trifoje}} -
# {{eog|kadro}} -
# {{eog|kurso}} -
# {{eog|rilato}} -
# {{eog|insisti}} -
# {{eog|l'trezoro}} -
# {{eog|plurfoja}} -
# {{eog|rifuzo}} -
# {{eog|elpensis}} -
# {{eog|kapti}} -
# {{eog|devigi}} -
# {{eog|tekston}} -
# {{eog|riskoj}} -
# {{eog|komentis}} -
# {{eog|malsaĝeco}} -
# {{eog|malestime}} -
# {{eog|amatore}} -
# {{eog|komenco}} -
# {{eog|danku}} -
# {{eog|amatoreco}} -
# {{eog|dion}} -
# {{eog|hezitus}} -
# {{eog|neamatoroj}} -
# {{eog|simila}} -
# {{eog|mortigus}} -
# {{eog|uzinte}} -
# {{eog|vivi}} -
# {{eog|realigis}} -
# {{eog|planis}} -
# {{eog|danki}} -
# {{eog|pensema}} -
# {{eog|silentis}} -
# {{eog|mirinde}} -
# {{eog|savis}} -
# {{eog|trinkus}} -
# {{eog|malĝojeta}} -
# {{eog|ekridis}} -
"Sed vi ne respondis pri la fotokopio!"
"Ho, pardonu. La profesoro havis ĝin en sia paperujo. Li
fartis tre malbone post la operacio. Marta simple prenis la dokumenton
el lia paperujo, dum li dormis; ŝi ja sciis, ke li ne vivos longe. Li
fartis malbone. Lia sanstato ne lasis multe da espero. Fakte, li
baldaŭ mortis post tio. Neniu do zorgis pri la malaperinta papero."
"Kiel Ronga enmiksiĝis en la aranĝon?"
"Li estis la amanto de Marta, kaj ŝi rakontis al li. Li vivas
tiamaniere, ke li daŭre bezonas multe da mono. Li organizis la aferon.
Estas li kaj kolego Fergus, kiuj forportis Gerdan, post kiam ili batis
Bob senkonscia. La oficejo de Fergus estas tute proksima. Tien ili
portis ŝin, kaj tie ili atendis, ĝis la vojo estis libera kaj ili
povis veturigi ŝin al la forlasita domo."
Gerda parolis:
"La frato de Marta plurfoje vizitis min, antaŭ kelkaj monatoj.
Li provis igi min traduki por li la dokumenton. Sed kiam mi demandis,
de kie li ricevis ĝin, li hezitis, iom paliĝis, ne respondis tuj, kaj
mi komprenis, ke li ne agis honeste. Mi memoris la vortojn de Prof.
Kosadi, kaj malakceptis kunlabori. Sed li revenis unufoje, dufoje,
trifoje. Mi ĉiufoje rifuzis. Kiam mi poste ricevis inviton instrui pri
malnovaj sekretaj lingvoj en la kadro de kurso de Prof. Ronga, mi tute
ne imagis, ke estas rilato inter Ronga kaj la junulo, kiu tiel ofte
venis al mia hejmo insisti, por ke mi traduku la paperon pri
l'trezoro."
"Jes," diris Tom. "Pro via plurfoja rifuzo ili elpensis tiun
planon. Kapti vin kaj perforte devigi vin traduki la tekston."
"Tiom da riskoj kaj zorgoj por nenio!" komentis Gerda. "Kia
malsaĝeco! Kia stulteco!"
"Jes. Amatoroj," diris la policano malestime. "Ili agis amatore
ekde la komenco. Pro tio ni tiel facile ilin kaptis. Sed pri tiu
amatoreco vi danku Dion, Gerda. Pro tiu amatoreco ni povis liberigi
vin, kaj vi plu vivas. Neamatoroj en simila situacio ne hezitus: vin
uzinte, ili vin mortigus."
"Ĉu vere?"
"Jes. Vi sciis tro multe. Estus tro danĝere lasi vin vivi.
Sincere, vi povas danki Dion, ke nur amatoroj planis kaj realigis tiun
aferon."
Gerda silentis, pensema.
"Terure!" ŝi fine diris. "Ĉiaokaze, mi plej sincere dankas
vin, ĉiun el vi. Vi agis mirinde. Vi savis min kaj mian filinon. Sed,
Bob, kion vi opinias pri la tuta afero? Vi ankoraŭ diris nenion."
Bob rigardis ŝin, kiun iom stranga esprimo.
"Mi plezure trinkus glason da brando," li diris. Kaj li restis
malĝojeta, dum ĉiuj aliaj ekridis.
<!-- wiki code generated by txt2tags 2.5 (http://txt2tags.sf.net) -->
<!-- cmdline: txt2tags -t wiki gerda2.t2t -->
| |||